Door: Stefan Olde Olthof
Mijn eerste seizoen als hoofdtrainer van (mijn) PH Almelo zit erop. Een leerzaam en bewogen jaar waarin ik de club nog beter heb leren kennen. Van binnenuit, door intensiever contact met het bestuur en de TC, maar ook door de ogen van buitenstaanders. Op ‘t terras hoorde ik wel eens: “Dat is de trainer van PH”. Voor mij stelde dat natuurlijk weinig voor, maar ik besefte wel hoe dat voor de groten der aarde moest zijn. We zijn geëindigd op een gedeelde zesde plek met een doelsaldo dat boekdelen spreekt: 55 voor, 55 tegen. Spectaculair? Ja, zeker. Wij spelen vol energie en aanvallende intenties. Maar ook een teken dat we defensief nog stappen moeten zetten.
Vanaf dag één wilde ik presteren, maar de basis in teamontwikkeling begint met gedrag: hoe willen wij met elkaar omgaan? Welk gedrag hoort er bij een selectiespeler van PH 1? Tijdens een van de eerste teamsessies definieerden wij onze kernwaarden als team: inhoud, plezier en prestatie. En minstens zo belangrijk: wie willen we zijn als team? De groep formuleerde het antwoord zelf als volgt: ‘een hechte familie, die vanuit een ‘samen-gevoel’ ambitie combineert met een vechtersmentaliteit’.
Bovenaan
In de voorbereiding voegde ik de spelers van het eerste en tweede samen. Niet alleen om breed te kunnen trainen, maar ook omdat ik blij was dat we überhaupt weer een tweede elftal op de been hadden. Met een vaste kern van PH’ers, aangevuld met jongens van ON, begonnen we met trainen en oefenwedstrijden. De kritiek van mijn ooms na het “Noabertoernooi” bij MVV was niet mals, maar ik wist zelf waar ik mee bezig was. Een stijgende lijn werd al gauw zichtbaar: in de bekercampagne werd afstand genomen van ASV’57, Emos en de latere kampioen SDC’12. Dat goede gevoel werd verlengd bij start van de competitie. Na vijf wedstrijden stonden we zelfs bovenaan, en ontvingen we als koploper SV Losser op de Schelfhorst.
Hoogte- en dieptepunten
Zoals ieder seizoen kende ook ons seizoen pieken en dalen, passend bij de jonge groep die we hebben. Vooral in november hadden we het moeilijk, mede door blessures (o.a. Jens, Joshua) raakten we ritme kwijt en lieten we te veel punten liggen. In de competitie was de thuiswedstrijd tegen SDC misschien wel bepalend. Wij verloren thuis met 1-2, zij kregen een boost en schoten omhoog, terwijl wij daarna moeite hadden om onze wedstrijden te winnen. Dat wij hen in de terugwedstrijd op sportpark De Molendijk met 5-3 versloegen, was – naast de prachtige overwinning op nummer twee Losser – een van de vele hoogtepunten. Het zegt mij iets over het potentieel van deze groep. Het dieptepunt van het seizoen was de bizarre nederlaag tegen Enter Vooruit, die ons met de staart tussen de benen met 9-1 terug naar Almelo stuurde. Dat hakte er in. Logischerwijs kwam er veel kritiek, maar kreeg ik ook steun uit onverwachte hoek. Ik herinner me nog een appje van een oud-trainer die mij, ondanks een botsing in mijn laatste seizoen als speler, een bericht stuurde om zijn steun te betuigen. Daar liet de ploeg karakter zien en speelden we die kater weg met een overwinning op BWO.
We speelden dit seizoen simpelweg te vaak gelijk. Dat zegt iets over hoe dicht alles op elkaar zit in deze competitie, maar ook over wat er nodig is om echt te groeien. Minder tegengoals, meer stabiliteit. En ja, dat zit ook in mijzelf. Ik ben een trainer die liever met 5-4 wint dan met 1-0. Daar zullen we volgend seizoen stappen in moeten zetten.
Bekertoernooi
Ons bekertoernooi kreeg een geweldig vervolg, met mooie wedstrijden tegen Sparta Enschede (1e klasse) en BWO, die werden verslagen. In een tussenronde mochten wij aantreden tegen AWC Wijchen (4e divisie, de latere bekerwinnaar). Dat was misschien wel de mooiste wedstrijd van het seizoen, een grimmige donkere avond op de Veenelanden, een vuurwerkshow waar je ‘u’ tegen zegt en een 2-0 voorsprong tegen een 4e divisionist. In een geweldige ambiance konden we tot aan de 83e minuut standhouden, maar uiteindelijk ging AWC verdiend een ronde verder.
Mensen maken seizoen
Het zijn niet alleen de wedstrijden die blijven hangen, ook de mensen maken het seizoen. Zonder mensen tekort te willen doen, wil ik ook even dit moment nemen om mijn dank en waardering uit te spreken voor Jay Esink. Als vriend van enkele spelers meldde hij zich bij mij, en eerlijk is eerlijk: toen ik hem voor het eerst zag dacht ik, wat moet ik met deze hyperactieve gast? Maar hij werd uitstekend opgeleid door Jurre van den Hof en groeide uit tot een energieke, positieve kracht binnen de staf. Altijd aanwezig, altijd betrokken. Zo iemand is goud waard voor iedere ploeg. Zijn energie, gedrevenheid en positivisme hebben zeker bijgedragen aan een prachtig jaar.
Groter geheel
Als speler was ik altijd al nieuwsgierig naar het grotere geheel. Waarom (tactische) keuzes worden gemaakt, hoe een team functioneert, wat een club drijft. Maar als trainer voel je pas écht de intensiteit. Je staat op het veld, in de bestuurskamer, tussen de spelers, ouders, vrijwilligers. Het geeft een gevoel van verantwoordelijkheid. Ik ben iemand die altijd wil verbeteren, het goed wil doen, controle wil hebben over hetgeen wat we doen en daarmee de kans op succes vergroten. Ik geloof in een goede voorbereiding. Die betrokkenheid brengt me veel, maar vraagt ook energie. Het is nou eenmaal wie ik ben. Ik kijk met trots terug. Er is een team ontstaan dat ergens voor staat. Een familie waar je bij wil horen. En zoals in iedere familie is er weleens onenigheid. Maar dan spreek je het uit, trek je een streep, en ga je samen weer verder. Omdat de intentie altijd goed is.
Na een pittig seizoen is het fundament voor nieuwe successen gelegd. Tegelijkertijd geloof ik dat PH structureel de lat hoger moet leggen. Alleen dan kunnen we spelers als Rick Droste (ATC’65), Alen Ramic (SVZW) en Kevin Stokkingreef (DETO), en zo kan ik er nog wel een paar noemen, langer aan onze club binden. We moeten ons durven afvragen: waarom lukt het clubs in de regio wél om talenten vast te houden, en ons (nog) niet? Dan moeten we niet alleen beter worden in het voetbal zelf, maar ook in visie, uitstraling, en faciliteiten. Alleen dan maken we PH Almelo weer tot de beste amateurclub van Almelo.
Staf
Ik ben blij met de komst van Ronny als assistent, waardoor we nog gerichter bezig kunnen gaan met ontwikkelen van onze spelers, maar ook met Maxime van Straaten. Een jonge, gedreven trainer die het 2e elftal naar een hoger niveau gaat tillen.
Over twee weken wacht het veelal geroemde trainingskamp op Mallorca, waar we met zijn allen zullen nagenieten van een prima seizoen. Tot die tijd trainen we nog even door met de nieuwe groep. Niet alleen om elkaar beter te leren kennen, maar ook omdat twee maanden zonder voetbal voor mij persoonlijk best wel een opgave zijn, haha.
Tot slot: dank. Aan alle spelers, stafleden, vrijwilligers, supporters en iedereen die PH een warm hart toedraagt. Dank voor het vertrouwen, de steun, de kritiek en vooral: de herinneringen. Want dit seizoen was voor mij meer dan alleen voetbal. Het was persoonlijk, intens, leerzaam en onvergetelijk.
Ik wens jullie allemaal een heerlijke vakantie. Geniet, laad op, blijf gezond! En tot snel, bij onze fantastische club.
