Al vijf en dertig jaar vindt er rond de Kerstdagen het Auni-zaalvoetbal-toernooi in Hengelo plaats. Maar dit jaar zette Covid-19 er een streep door. Een moeilijke beslissing Auni Kandemir?
De beslissing was op een gegeven moment eigenlijk snel genomen. Maar het was wel een zeer moeilijke beslissing en een beslissing met pijn in mijn/ons hart genomen. Het is erg jammer, maar dit is overmacht, we wilden geen enkel risico nemen.
Wanneer namen jullie de beslissing?
We hebben met de organisatie eerder dit jaar bij elkaar gezeten en afgesproken dat we eind september de knoop wilden doorhakken. We hadden eerlijk gezegd nog stille hoop op een vaccin of dat de situatie zou verbeteren, maar dat zat er helaas niet in.
Hoe werd er vanuit de deelnemende teams op dit besluit gereageerd?
Iedereen was er natuurlijk teleurgesteld over, ze vonden het erg jammer. Want er wordt ieder jaar met grote smart uitgekeken naar het Auni-Toernooi. Maar ze begrepen de reden van afgelasting. Een editie zonder publiek was ook geen optie voor ons. Want het Auni-Toernooi leeft van en voor de vele toeschouwers. Een Auni-Toernooi met topvoetbal zonder publiek is ondenkbaar. Het toernooi is immers groot geworden dankzij de sfeer van het geweldige publiek.
Is het ooit eerder voorgekomen dat jullie dit toernooi moesten afblazen of inkorten? Dat is nog nooit eerder voorgekomen.
Het is voor het Auni-Toernooi een unicum in de 36-jarige geschiedenis. Door weersomstandigheden, sneeuw en ijzel, hebben we het wel eens moeilijk gehad, maar dat heeft nooit een afgelasting tot gevolg gehad.
Het begon als een buurtoernooi. Hoe kwam je op dit idee?
Ik was een jongen van 13-14 jaar oud en ik vond het altijd erg leuk om activiteiten te organiseren voor jongeren. Zo hielp ik destijds bij een buurtvereniging in de wijk waar ik woonde. En daarnaast organiseerde ik ook voetbalwedstrijdjes voor jongeren uit verschillende wijken. Later, 1982, is dit uitgelopen tot het organiseren van een klein wintertoernooi op een grasveldje in Hengelo. Hieraan namen ook spelers deel die een stuk ouder waren dan ik. Ik was zelf toen 15 jaar.
Hoeveel teams namen er toen deel?
Aan het wintertoernooitje voor buurtteams namen 4 teams deel. Ik had de smaak te pakken, want ik vond het heel erg leuk en het gaf mij een heel fijn gevoel om dit te organiseren. Mede omdat wij hierdoor een gezellige dag hadden, waarbij de spelers op een sportieve manier met elkaar in contact kwamen.
In verloop der jaren is er natuurlijk veel veranderd, maar de slogan “bij ons is iedereen nog steeds gelijk” niet. En daar kun je best trots op zijn toch?
Daar ben ik heel erg trots op. Daar doe ik het ook voor, voor de mensen. Bij ons op het toernooi is inderdaad iedereen gelijk, dik of dun, blank of donker, man of vrouw, bekend of onbekend, jong of oud, er is totaal geen onderscheid. Als men de sporthal binnenstapt is het alsof men in een warm bad komt. Er heerst altijd een geweldige sfeer onder de deelnemers, toeschouwers en organisatie. Sportiviteit en respect staat hierbij altijd voorop. Met de multiculturele opzet is het Auni-Toernooi ook uniek in zijn soort. Toen de kreet multicultureel nog niet eens echt “bestond”, noemden we het Auni-Toernooi in 1985 al het Multicultureel Auni-zaalvoetbaltoernooi. Maar als men nu kijkt, dan is multicultureel sinds de laatste jaren een heel hot item.
Hoe kwam je het eerste jaar aan prijzen en hoe heb je die betaald?
Ik vroeg een kleine bijdrage aan de deelnemers en deze vulde ik aan met mijn eigen zakgeld. Met dit geld kocht ik prijzen voor de deelnemers, zoals snoep, chips, gebak etc.
Het toernooi vond de eerste jaren buiten plaats, maar toen kwam de regen en schoot de gemeente te hulp. Wanneer was dat?
Dat was in april 1984. Tijdens dat veldtoernooi begon het zo hard te regenen. Op dat moment realiseerde ik mij dat het verstandiger was om dit toernooi in een sporthal te organiseren, want daar is het altijd droog. Zo heb ik de gemeente gebeld als jonge jongetje voor het huren van een sporthal. Na intern overleg kreeg ik gelukkig groen licht.
Vanaf dat jaar bleven jullie in de zaal. Een wensdroom kwam uit?
Toen ik in 1982 begon met een klein wintertoernooitje voor buurtteams op een grasveldje aan de Landmansweg in Hengelo, had ik nooit kunnen denken dat het toernooi een echte traditie zou worden. In 1984 werd na twee jaar voetballen in de winterkou voor het eerst in de zaal gevoetbald. Begin 1985 hebben we dat herhaald en het was wederom erg succesvol. Een aantal goede vrienden van mij, waaronder ook mijn broer Erol kwamen op het idee om het toernooi naar mijzelf te noemen en het jaarlijks met de Kerstdagen te houden. Want dat is de periode voor winterstop van het amateurvoetbal. Zodoende ben ik tijdens de Kerst van 1985 begonnen met het organiseren van de eerste officiële Multicultureel AUNI-TOERNOOI. Dit werd gelukkig een groot succes, wat dan ook de doorslag gaf om ermee door te gaan. Mijn wensdroom was begonnen….
Eerst in één sporthal en nu?
We begonnen aanvankelijk in één sporthal, maar later is dit uitgegroeid naar twee sporthallen. Het toernooi is in de loop der jaren groter geworden en met deelnemende teams uit heel Nederland.
Vijf en dertig jaar ben je nog steeds de motor en verbindende factor van het toernooi. Hoe houdt je dit vol?
Na al die jaren is het toernooi echt een stuk van mijn leven geworden. Het lijkt misschien allemaal zo gewoon, maar ik realiseer me dat het eigenlijk heel uniek is dat het telkens weer is gelukt om de organisatie rond te krijgen. Het is belangrijk om het te organiseren met je hart, want anders houd je het niet vol. Als we weer een toernooi succesvol hebben afgerond en als ik zie dat iedereen geniet en gelukkig is, dan ben ik ook helemaal gelukkig en het geeft mij weer voldoende energie om ermee door te gaan. Daarnaast is het ook erg belangrijk dat mijn gezin mij altijd heeft gesteund en vooral mijn vrouw Elif. Want zonder hen zou het toernooi nooit zover zijn gekomen.
Het gaat bij het AUNI-Toernooi niet alleen om het voetbal, maar het vervult ook een maatschappelijke functie in onze multiculturele samenleving.
Het gaat inderdaad niet alleen om het voetbal. Wij gebruiken sport als middel voor sociale integratie. Het Auni-Toernooi combineert voetbal op hoog niveau met een maatschappelijk doel: mensen van verschillende afkomst verenigen. Door te sporten, leer je dingen te delen, leer je omgaan met verliezen en dingen beter te accepteren. Daarbij komt dat sport verbroedert. Sport is misschien wel het mooiste middel om mensen echt bij elkaar te brengen. Op deze manier slaat het Auni-Toernooi al vele jaren een waardevolle brug tussen culturen. Wij geven een voortreffelijk voorbeeld van integratie tussen verschillende doel- en bevolkingsgroepen en stimuleren veel jongeren om aan sport te doen.
Je staat ook bekend als een perfectionist.
Dat ben ik inderdaad. Het is van de ene kant een mooie eigenschap vind ikzelf, maar tegelijkertijd ook een valkuil. Een mooie eigenschap, omdat je de lat steeds hoger legt en daarmee de kwaliteit van het werk waar ik mee bezig ben alleen maar beter word. En een valkuil, omdat je niet zo snel tevreden bent met minder.
In de loop der jaren is het toernooi verder gegroeid en staat nu met stip hoog op de kalender. Maar jullie delen uitsluitend bekers uit als prijzen en geen geld.
Bij het Auni-Toernooi hebben wij nooit aan geldprijzen gedaan. Naast het kunnen winnen van bekers gaat het op het Auni-Toernooi vooral ook om de eer. Het winnen is mooi, maar het überhaupt kunnen deelnemen aan het Auni-Toernooi is voor de deelnemers nog mooier. Ze vinden het een genot om op dit toernooi te mogen spelen en te genieten van de geweldige sfeer, de mooie organisatie en de vele toeschouwers. Er zijn diverse topspelers die deelnemen aan het Auni-Toernooi en deze nemen ook deel aan toernooien waarbij ze geldprijzen kunnen winnen. Uit hun mond horen we dat het Auni-Toernooi toch het mooiste toernooi is waaraan ze hebben deelgenomen en ze komen ieder jaar weer graag terug. Dat vinden wij als organisatie erg leuk om te horen.
Met hoeveel mensen bereid je het toernooi nu voor?
In de aanloop hebben we een kleine groep van 10 tot 15 mensen die werken aan de organisatie van het toernooi.
Op de dag van het toernooi kun je ook beschikken over veel vrijwilligers. Waar komen die vandaan?
Op de dag van het toernooi hebben we gelukkig de beschikking over een groot aantal vrijwilligers. Dat zijn mensen die al jaren betrokken zijn bij het Auni-Toernooi. En verder werken wij samen met verschillende scholen, zoals onder andere ROC van Twente en waarbij we studenten krijgen die helpen (stage lopen) binnen de organisatie.
Tijdens de toernooien kwamen ook vele bekende Nederlanders en bekende voetballers een kijkje nemen. Kun je een paar noemen?
Naast diverse bekende Nederlanders die komen kijken, zijn er ieder jaar ook diverse bekende voetballers die deelnemen aan het Auni-Toernooi. Een paar namen die hebben meegedaan of nog steeds deelnemen zijn: Karim El Ahmadi, Renze Fij, Ugur Yildirim, Said Bakkati, Tjaronn Chery, John de Bever, Edward van Gils, Yasin Erdal, Nick van der Velden, Patrick Ax, Dick Hulshorst, Wiljan Pluim, Fauzi Azoum, Serdar Gökkaya, Oguzhan Turk, Robert Demirel, Gerald Sibon, Faysal Shayesteh, Jeroen Heubach, Omid Popalzay, Thomas Bruns, Anmar Almubaraki, Anouk Roest, Boy v/d Beek, Mike te Wierik, Denis Mahmudov, Cihan Özcan, Manuel Kuijk, Hicham Ziyech, Nassir Aissati, Steven Berghuis en Ali B.
En je had altijd wel een bekend persoon die de opening verrichtte.
We hebben ieder jaar een bekende Nederlander die de voorwoord schrijft in het toernooimagazine. Deze persoon word ook uitgenodigd, maar het is dan niet zeker of diegene ook daadwerkelijk aanwezig kan zijn. Dit vanwege hun drukke privéagenda rondom de feestdagen. Een aantal namen zijn onder andere Louis van Gaal, Guus Hiddink, Edgar Davids, Henk Kesler, Erica Terpstra, Humberto Tan, Frank de Boer, Bert van Marwijk, Eric Braamhaar, Bjorn Kuipers, Ronald Koeman, Jan van Halst, Joop Munsterman, Theo Vonk, Marco van Basten, Co Adriaanse, Sjaak Swart, Mark van Bommel, Jan Olde Riekerink, Jan Smit en Dick Advocaat.
Het is niet alleen bij de Nederlanders in trek maar ook Internationaal kent het toernooi een hoog aanzien.
Wij ontvangen ieder jaar veel aanmeldingen. Deze komen grotendeels tot stand door mond-tot-mond reclame en uit alle hoeken van Nederland. Maar daarnaast ook uit Duitsland en België. Het Auni-Toernooi is erg in trek en een begrip onder de zaalvoetballiefhebbers.
Het was in het begin een mannenbolwerk, maar sinds kort doen ook dames mee aan het toernooi.
We krijgen al jaren het verzoek van dames om mee te mogen doen aan het Auni-Toernooi. We hebben die gedachte altijd in ons achterhoofd bewaard. Maar het moet natuurlijk wel passen binnen ons programma. Vorig jaar was er een mooie gelegenheid om tijdens de jubileumeditie 35e Auni-Toernooi ook dames te laten deelnemen in een eigen poule. Het was een groot succes. Dit jaar wilden we de damespoule uitbreiden, maar helaas gooide corona roet in het eten. Hopelijk in 2021.
Voor het G-voetbal vinden jullie het mooier om een apart toernooi te organiseren. Was dit eigenlijk dit jaar al de bedoeling?
Ons idee was om in april 2020 een aparte zaalvoetbaltoernooi te houden voor G-voetbal. We hadden het een en ander voorbereid, maar vanwege corona hebben we ook hier helaas een streep door moeten trekken.
De organisatie is nu in handen van een stichting. Met welke doelstelling?
De organisatie is in handen van Stichting Vriendschap Verbroedering & Sport AUNI. De stichting heeft als doelstelling, het bevorderen van de vriendschap tussen en integratie van verschillende culturen. Dit trachten wij onder meer te bereiken door het organiseren van diverse uiteenlopende projecten voor ouderen, jongeren, kinderen en/of hulpbehoevenden. En tot één van deze projecten behoort ons belangrijkste project: Auni-Toernooi.
Het toernooi wordt jaarlijks gehouden rond de Kerstdagen en is net zoals de stichting vernoemd naar de organisator. De belangrijkste doelstelling van dit toernooi is om jongeren uit verschillende bevolkingsgroepen door middel van sport met elkaar in contact te brengen en deze dan met elkaar te verbinden. Het toernooi heeft in de loop der jaren dan ook grote maatschappelijk waarde verworven in onze multiculturele samenleving. Tijdens dit toernooi strijden teams binnen de lijnen, maar verbroederen ze buiten het veld. Dit succesvol evenement is inmiddels uitgegroeid tot een landelijk toernooi met een professionele uitstraling. Het toernooi behoort dan ook tot één van de grootste en populairste zaalvoetbaltoernooien van Nederland.
Dit jaar ontvingen jullie de “Ambassade van de Verdraagzaamheid” Award. Een echte erkenning en de kers op de taart?
Deze eervolle Award komt als een welkome opsteker voor ons na het noodgedwongen moeten afgelasten van ons mooie toernooi. We waren al erg trots dat we aanvankelijk waren genomineerd en dat we provincie Overijssel mochten vertegenwoordigen. We moesten het gaan opnemen tegen de kandidaten van de overige provinciën. Na een zeer spannende stemperiode gedurende twee maanden, zijn we uiteindelijk als winnaar uit de bus gekomen. We zijn gekozen tot Ambassade van de Verdraagzaamheid van Nederland. Daar zijn wij als organisatie erg trots op, en het geeft ons weer veel positieve energie om het toernooi in 2021 weer tot een succesvol evenement te maken.
Het is een prijs die wordt uitgereikt door de Stichting Eén Land Eén Samenleving in samenwerking met het Paleis van de Verdraagzaamheid en met steun van de Nederlandse Commissie van UNESCO.
Wat betekent deze prijs voor de Stichting in het algemeen en voor Auni Kandemir in het bijzonder?
De Stichting is er ontzettend trots op dat haar belangrijkste project Auni-Toernooi wederom in de prijzen is gevallen. En voor mij als persoon voelt het erg goed. Ik ben er bijzonder trots op en het is een bijzondere eer om als Auni-Toernooi deze Award in ontvangst te mogen nemen. Het voelt ontzettend goed om zoveel waardering voor het werk dat we sinds jaren voor de samenleving verzetten te krijgen. We hebben het samen met deelnemers, toeschouwers, sponsoren en vrijwilligers gedaan, dus deze prijs is zeker ook voor hen.
Nog een ultieme wens?
Mijn grootste wens is dat we eindelijk verlost zullen zijn van die vervelende corona-pandemie. Maar dat moeten we wel met zijn allen en samen gaan doen. Ik hoop dat het jaar 2021 aan iedereen op deze wereld veel geluk en gezondheid zal brengen. Blijf allemaal gezond!
Foto’s: archief Auni Kandemir/toernooi
