Bijna vijfentwintig jaar lang waren de zussen van Beld een vast gezicht op het sportveld. Sharon, Myrthe, Judith en Iris hebben jarenlang op het hoogste niveau gespeeld en waren van belangrijke waarde op Nederlandse kampioenschappen en binnen nationale teams. We blikken terug op hun tijd bij Jolly Jumpers.
Myrthe begon op haar vijfde met basketballen en niet veel later volgde Sharon. Samen zaten ze in een fanatiek team onder leiding van Edwin Droste en Hilde Kamphuis. Het harde trainen wierp zijn vruchten af: het team werd dat jaar voor het eerst in de geschiedenis van de club Nederlands kampioen in de meisjes mini’s. Judith en Iris begonnen net als hun zussen al op jonge leeftijd met basketballen. De teams waar ze in speelden waren vaak te goed voor hun leeftijdsgenoten, dus speelden ze in de jongenscompetitie. “Vaak waren de jongens ervan overtuigd dat ze wel even van ons meisjes konden winnen, maar uiteindelijk verloren ze vaak met 100-0,” lacht Judith.
De wedstrijden van het eerste damesteam waren een echt gezinsuitje. Iris: “Als Dames 1 moest spelen, gingen we met het hele gezin kijken. We trokken een tenue aan en schminkten een oranje basketbal op ons gezicht met aan de ene kant ‘Perik’ en aan de andere kant ‘Jumpers’.” Moeder Brigitte was voor de Nederlandse kampioenschappen uren bezig om het hele team te voorzien van kleine vlechtjes. Iets wat de jaren erna nog door veel teams is overgenomen.
“Basketbal leefde vroeger als een malle,” zegt Sharon. “Toen Myrthe en ik naar de junioren mochten was dat een enorme stap. We speelden op groot veld, met harde muziek en de tribunes zaten helemaal vol. De nummers YMCA en Ik leef niet meer voor jou van Marco Borsato zullen bovendien altijd een speciaal plekje in mijn hart bewaren.” Daar is Judith het helemaal mee eens. “Mijn vriend Kevin zei eens tijdens een wedstrijd ‘Waar slaat deze muziek op?’ Toen zei ik ‘Ho, wacht eens even. Dit weet jij niet, maar dit is echt jeugdsentiment!”
Er werd door de meiden hard getraind, want er werd enorm opgekeken tegen het team van Dames 1. Vooral de spelers uit het buitenland maakten veel indruk. Myrthe: “Als broekie van vijftien speelde ik met Dames 1 een toernooi in luxemburg. Er zaten twee Amerikaanse speelsters in het team en mijn Engels was niet zo goed. Ik was er behoorlijk onzeker over. Wim van Ek maakte de kamerindeling en ik kreeg te horen dat ik met Melissa Pater op een kamer zat. Mijn hart zakte naar de grond. Gelukkig was ze superlief voor me.”
“Ik ben de club mega dankbaar. Dat ik in het buitenland mocht spelen, komt uiteindelijk door een goede basisopleiding,” vertelt Myrthe. Alle vier zijn ze het ermee eens dat het bijzonder is om jarenlang met hetzelfde team te spelen en een band op te bouwen. De sfeer die er binnen de club heerste was ongekend. Iedereen werkte hard. Voor zichzelf, maar zeker voor elkaar.
Lees hier gratis:
Jubileummagazine Jolly Jumpers 50 jaar
