Aan doelpunten geen gebrek tijdens de zoveelste editie van de onvervalste kanaalderby tussen Kloosterhaar en Mariënberg. Maar liefst zeven vielen er te noteren, waarvan zes in het eerste bedrijf. Daar stak de tweede helft een beetje schril bij af, met maar één doelpuntje. Echter zat daar weer het venijn in de lange staart.
Door A.D.
Gezien de kansverhoudingen won Mariënberg misschien wel verdiend van de thuisploeg, al zal menigeen daar op sportpark de Polderhoek weer heel anders over denken. Ach, spektakel was het sowieso. Niet iedereen was goed, sommige acteurs op het veld waren heel slecht. Wie de strijd tussen de vrienden van Kloosternarigheid en Mainbarg heeft gezien weet genoeg. Zowel de ploeg van trainer Paul Ottenhof alsmede van zijn collega aan de andere kant, Arjan Visscher, had de druk er vol op staan. Want na twee nederlagen wisten beide elftallen hoe de vlag er inmiddels bij hing. Niet op de kop, maar ook niet fier in de wind.
Brandjes blussen
Mariënberg schoot als een duveltje uit de startblokken. Binnen twee minuten had Rolf Hofsink het net achter de jonge doelman reeds gevonden. Een verwoestende uithaal waar veel grammen, zo niet kilo’s, in zaten: 0-1. De eerste beste kans was meteen raak. Na negen minuten verdubbelde aanvoerder Dennis van der Veen de stand: 0-2. Hij schoot beheerst raak na een mooie actie van Wesley Willems. Lang konden de Westerparkbewoners niet van de voorsprong genieten. Onoplettendheid zorgde er voor dat Mark Boshove, wie anders, de aansluitingstreffer liet aantekenen. Good old Erik Drenthen was tevens inpandig op de Polderhoek. Fantastisch om deze spits van weleer weer te zien zwoegen en sleuren om zijn club uit de brand te helpen. Zo’n brandweerman kan aardig wat brandjes blussen, wat ik oe brom.
Geen vervolg
Het voetbal was niet altijd even goed, maar het foutenfestival en de hartstocht van beide kemphanen vergoedde veel. In de twintigste minuut verdiende Mariënberg, wellicht goedkoop, een penalty. Wesley Willems schoot onberispelijk binnen. De penalty’s (drie in totaal) waren niet duur deze middag. Na de 1-4 van Lars van der Veen, na een fraaie dribbel, leek Mariënberg na amper al op rozen te zitten echter kwam vlak voor tijd de thuisploeg langszij. Ge-emmer in de rood-zwarte zestien, met veel vijven en zessen schoot Kloosterhaar de 2-4 binnen. Tja, er kon nog van alles gebeuren. Zaak was om na rust afstand te nemen. Dat lukte niet echt. De eerste twintig minuten in het tweede bedrijf waren wat gezapig. De 22 acteurs konden helaas geen vervolg geven aan een boeiende eerste helft.
Goede mogelijkheden
Kloosterhaar verdiende tevens een penalty. Was het hands? Zeg het maar. Maar de arbiter van dienst legde hem wel op de stip. Normaal gesproken een peuleschil voor Boshove, maar hij schoot naast in plaats van tussen de witte palen. We mochten even niet klagen over een dosis geluk. Tevens verzuimden met enkele goede mogelijkheden om ons tijdig in veilige haven te schieten. Dotten van kansen werden om de spreekwoordelijke zeep geholpen. De bal schoot alle kanten op en koos het ruime sop. De derde goedkope strafschop was wederom voor Kloosterhaar. Mannelijke duels mochten blijkbaar niet altijd. Nu nam Drenthen de honneurs waar en stuurde Jelle Brinks naar de verkeerde hoek, terwijl hij zelf de bal in het midden liet: 3-4. De scheidsrechter trok daarna veel tijd bij. Misschien logisch, maar niet in de rood-zwarte ogen.
Bijna negen minuten zag ik op het klokkie van Jan B. Maar gelukkig trokken wij uiteindelijk aan het langste eind en sleepten de benauwde 3-4 zege uit het Kloosterhaarse vuur. Met bloed, zweet en tranen. Een wedstrijd waarin van alles gebeurde. Veel kaarten, misschien te veel. Maar ja, achteraf is het altijd makkelijk praten. Feit blijft staan dat wij na twee nederlagen de eerste zege mochten begroeten. Een fijne opsteker. Komende zaterdag zijn wij gastheer voor Daarlerveen. Nog een fijn weekend. Ga genieten van de mooie dingen in het leven maar wel met een grote glimlach, winnen went nooit.
