Toegegeven: de eerste supporters van Bon Boys waren al op weg naar de uitgang. Sommige fans van Luctor proosten op datzelfde moment in de kantine al op de overwinning. Luctor-Bon Boys kroop naar de 90ste minuut en wat kon er nog gebeuren bij de stand van 4-2 voor de thuisploeg? Bon Boys probeerde het nog wel, maar de wedstrijd was gespeeld en de kaars was nagenoeg opgebrand. En de verkleumde toeschouwers? Die dachten allemaal: scheidsrechter fluit maar af. Maar soms heb je van die wonderlijke wendingen die niet te voorzien zijn, en niet te voorspellen.
Zondag was dus zo’n dag. Wat niemand, maar dan ook niemand meer had verwacht, gebeurde toch nog. Eerst viel de 4-3, maar ach…, de tijd tikte voort. Maar toen, terwijl de sneeuw al door de lucht dwarrelde, trok Bon Boys met de moed der wanhoop nog een keer naar voren. Het was al in de blessuretijd, toen de bal bij Martijn Richters kwam. Zijn schot vanaf de rechterkant leek voorlangs te gaan, maar opeens was daar alsnog het laatste tikje van Tayfun Hazir. Bij Bon Boys ontplofte iedereen van vreugde, bij Luctor van woede. Van 4-2 achter naar 4-4 in een minuut tijd. Inderdaad: soms heb je van die dagen.
Een gewonnen punt, daar was iedereen het wel over eens. Niet alleen vanwege de bizarre ontsnapping, maar ook door het spelbeeld. Bon Boys was in Almelo lange tijd niet zichzelf en worstelde met het fysieke, krachtige spel van de thuisploeg. Vooral de twee spitsen van Luctor, Lars ten Hoeve en Mike Kerr, waren dreigend en altijd aanspeelbaar. Bon Boys opende nog wel goed op het kunstgrasveld van Luctor, maar na een minuut of tien gooide Luctor de eigen wapens in de strijd. Powervoetbal. De ploeg ging het gevecht aan, en won dat ook op de meeste plekken op het veld. Bon Boys had het lastig en had ook de pech dat Martijn Schuur al vroeg uitviel met een op het eerste oog nare blessure. Daardoor moest de achterhoede opnieuw worden ingericht en dat vergt altijd even wat aanpassingen.
Tim Renema kwam erin als linksback, waardoor Niels Rupert naar het centrum verhuisde. Diep in de eerste helft viel de treffer die eigenlijk niet kon uitblijven. Een mislukt schot werd bij de tweede paal van richting veranderd: 1-0. Die goal, hoe gelukkig misschien ook, was verdiend. Maar een paar minuten later was het alweer 1-1, en eigenlijk was die treffer een beetje identiek aan de 1-0. Een omhaal van Wessel Witbreuk werd razendsnel doeltreffend verlengd door Stein Vrieze: 1-1. Een onverwachte meevaller voor Bon Boys, maar lang duurde de vreugde niet, want na matig ingrijpen kreeg Luctor op slag van rust toch nog de beloning voor de energie die het in de wedstrijd stopte: 2-1.
Bij Bon Boys was het besef aanwezig dat het anders moest. Er moest een nieuwe vonk worden ontbrand, en er kwam een wissel die later een grote rol zou gaan spelen. Met Tayfun Hazir voor Mick Beusenberg in de ploeg begon Bon Boys ook goed aan de tweede helft. De ploeg trok het initiatief naar zich toe en ging op jacht naar de gelijkmaker, maar na een minuut of tien leek de wedstrijd voor de eerste keer die middag gespeeld te zijn. Na een handige actie van Ten Hoeve bracht Luctor de marge tot twee: 3-1. Dankzij Tayfun Hazir, die knap binnenschoot, werd de aansluitingstreffer al snel weer gescoord, maar binnen 60 seconden leek de definitieve knock-uit uitgedeeld te zijn. Na een onhandige overtreding op de rand van het strafschopgebied, kreeg Luctor een vrije
trap die geweldig werd binnengeschoten: 4-2 en einde verhaal, zou je denken.
Het moet gezegd: Bon Boys probeerde de rug wel te rechten en kreeg via Gerben Jacobs (kopbal binnenkant paal) en de prima ingevallen Dani Bultman (kopbal net naast) nog wel twee goede kansen, maar dit was niet de middag voor de ploeg uit de Veldmaat. Dachten we. Totdat invaller Tayfun Hazir daar anders over dacht. Van 4-2 naar 4-4…het kon niet, maar het gebeurde wel. Mede dankzij zijn hattrick. Het was een bijzondere middag en dat was het.
Foto archief.
