Ze is pas 35 jaar oud, of beter gezegd jong, en toch heeft ze al veel Dakar Rally’s gereden. En nu staat ze opnieuw aan de vooravond van een nieuwe start.
Maar wie is eigenlijk die Mirjam Pol?
Gewoon een rustige nuchtere Twentse, met liefde voor de motorsport en die houdt van een uitdaging. Typetje ‘eerst denken, dan doen’.
Je zat al op zeer jonge leeftijd op een motor. Dat moet geen verrassing zijn want bijna iedereen in jouw familie doet/deed aan die sport.
Dat klopt, dat is mij met de paplepel ingegoten, zelfs op mijn geboortekaartje stond al een motortje.
Het veel te vroege overlijden van je vader heeft dat nog invloed gehad op jouw keuze om verder te gaan in de motorsport?
Nee, die keuze was op mijn vierde al gemaakt, daar heeft het overlijden van mijn vader geen verandering in gebracht. Daar waar ik hulp nodig had waren mijn moeder en mijn broer er voor mij (en nog steeds).
Jij bent vooral bekend geworden door deelname aan de Dakar Rally’s. Wanneer was je eerste en hoe ging die?
Mijn eerste Dakar reed ik op 22-jarige leeftijd in 2006, toen nog in Afrika. Ik was net een half jaartje afgestudeerd (Academie voor Lichamelijke Opvoeding in Groningen). Ik ging zo groen als gras de rallywereld in. Ik had nog nooit een andere rally gereden, kon niet sleutelen, navigeren, enz. Mijn enige ervaring in het buitenland was 1 week rijden in Marokko. Volgens de geleerden had ik alles tegen, ik was te jong, vrouw, te weinig ervaring, enz. De beste prognose die ik kreeg was 5 dagen, dan zou ik zeker uitvallen. Maar ik reed hem uit. Het waren lange dagen, ik heb uiteindelijk meer dan het dubbele aantal uren gereden van de koploper… Het was een helse ervaring, onderweg alles alleen op moeten lossen, verdwalen, technische problemen, enz. Maar ik haalde de eindstreep en dat smaakte naar meer.
De Dakar Rally is eigenlijk een Afrikaanse Rally maar speelt zich nu in Zuid-Amerika af. Voor of nadeel?
De organisatie streeft er altijd na om de zwaarste rally ter wereld te organiseren, waar de rally ook gereden wordt dus dat is moeilijk te zeggen. Je kan dat vanuit heel veel kanten bekijken. Het heeft beide zijn voor- en nadelen, uitdagingen én charmes. Qua zwaarte maakt het geen verschil, de organisatie weet jou als rijder van begin tot eind heel langzaamaan af te breken, zowel in Zuid-Amerika als eerder in Afrika. In Zuid-Amerika is er een betere infrastructuur wat zowel voor de organisatie als assistentie zeer voordelig is qua verplaatsing van de bivakken / logistiek. Wedstrijd technisch gezien zijn de uitdagingen even groot. Even groot, maar wel heel anders! In Afrika kon je in het midden van de woestijn staan, om je heen kijken en denken ‘ik kom hier nooit meer uit’.
In Zuid-Amerika is dat anders, je ziet altijd wel ergens mensen, een hoogspanningsmast of een andere vorm van beschaving. Wanneer je hier in Zuid-Amerika in de problemen komt heb je meer kans door lokalen geholpen te kunnen worden. Het te doorkruizen terrein is technischer en afwisselender, zo kun je op één en dezelfde dag zowel in de bergen, op een vlakte of in de woestijn rijden. Ook het klimaat in Zuid-Amerika brengt andere uitdagingen met zich mee. In Zuid-Amerika hebben wij ineens met extreme regen, kou, hitte en hoogte te maken. In Afrika was dat allemaal iets makkelijker in te schatten, met een en hetzelfde klimaat. Daar was het gewoon iedere dag rond de 35 á 38 graden, geen bergen (alleen in Marokko dan), geen regen, geen kou. Kortom, beide continenten hebben ieder op hun eigen manier veel te bieden.
Wanneer behaalde je jouw eerste grote succes?
Hangt ervan af wat jij een succes vindt / noemt? 😉 Op Dakar gebied blijf ik erbij dat mijn eerste finish de meest bijzondere was. Maar ook mijn overwinning (dames klassement) in 2009 ging niet zonder slag of stoot. En ook 2011 was een jaar waarin alles tegenzat en waar ik toch de eindstreep wist te behalen. Datzelfde gold voor mijn laatste Dakar afgelopen januari. Hierin brak ik op dag 4 mijn onderarm, maar door goede begeleiding, slim te rijden en de dagen anders in te gaan wist ik de 14-daagse wedstrijd toch nog tot een goed einde te brengen.
In 2010 had je een zware valpartij met tal van botbreuken. Toch stond je een jaar later weer aan de start. Een echte doorbijter?
Ja, ik geef niet snel op, één van mijn betere eigenschappen voor wat Dakar betreft. Tevens ook een gevaarlijke, want je kunt jezelf met dit soort zaken ook verder de vernieling in helpen. Je moet dus goed weten wat je doet en kennis van je eigen lichaam hebben. Ik kan wel zeggen dat wanneer je geen doorbijter bent je ook niet naar Dakar hoeft te komen, maar dat zit over het algemeen bij de meeste motorrijders wel goed.
Je bent nog steeds de enige Nederlandse vrouwelijke deelnemer. Hoe komt dat denk je?
Klopt, als je doelt op deelnemers op de motor. Ik ben waarschijnlijk mijn tijd net wat vooruit. Ik heb altijd tussen de jongens (en nu mannen) gereden, omdat er geen andere meiden / dames waren. Dat begint nu pas een beetje te veranderen. Sinds een jaar of 5 á 10 zijn er echt meiden in opkomst en wordt het al iets ‘normaler’ als dame om te zeggen dat je aan motorcross doet bijvoorbeeld. Daarnaast is de Dakar ook nog wel iets aparts. Een uitdaging die je ook aan moet kunnen / durven. Het is niet zomaar een ritje, het is niet voor niets de zwaarste rally ter wereld. Daar zit niet iedereen op te wachten. Dat moet je ook aandurven en het type voor zijn.
Je zit nog steeds op de motor. Nooit aan de auto gedacht?
Zeker wel, maar dan wel over een x-aantal jaren en als navigator. Grappig dat je dat vraagt. Dat is nu net mijn specialiteit, mijn sterkste wapen in Dakar, mijn navigatie kunsten. Zodra ik de kans een keer krijg bij een andere rally stap ik gelijk in als navigator. De ‘houdbaarheidsdatum’ van een navigator is een stuk langer dan die van een motorrijder. Wie weet rij ik over een aantal jaren Dakar niet meer op de motor, maar als navigator in een auto.
Er wordt door de buitenwacht gezegd, dat je bescheiden bent. Het winnen van de Red Bull Knock Out Strandrace was dat zo’n voorbeeld van bescheidenheid?
Bescheiden? Ik denk dat dat gewoon onze Twentse nuchterheid is? Natuurlijk ben ik blij met een goede prestatie, maar daarna gaat het leven ook gewoon weer verder. Al dat ‘ego’ gedoe wat ik wel eens zie bij andere sporters, daar ben ik niet zo van. Nergens voor nodig. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
Deze sport zal ongetwijfeld een dure sport zijn. Hoe zit dat bij jou, een boompje in de tuin met euro’s?
Was het maar waar, ik zit al jaren ‘eigen huis en tuin’ te kijken, maar de uitleg over het kweken van die geld boompjes komt maar niet voorbij 😉. Nee, alle gekheid op een stokje, dit krijg je alleen voor elkaar door er 110% voor te gaan. Bij mij staat alles in het teken van Dakar, het hele jaar door. Zoals ik het ervaar is de strijd om aan de start te komen misschien nog wel groter dan de uiteindelijke strijd in Dakar zelf. Alles hangt af van de keuzes die jij in jouw voorbereiding maakt. Daar moet je heel veel voor doen en nog meer voor laten. Dat, in combinatie met de juiste mensen en bedrijven om je heen en je kunt goed voorbereid naar Dakar. Zonder hen voor mij geen Dakar. Alleen begin je helemaal niets. Ook nu, anderhalve maand voor Dakar ben ik nog druk met sponsoring.
Onlangs gaf je aan dat je met je hoofdsponsor aan het zoeken bent naar een nieuwe invulling. Al iets bekend?
Ja, ondertussen wel. Er is besloten het hoofdsponsorschap voor Dakar 2019 niet verder voort te zetten. Mijn voormalige hoofdsponsor zit flink in de groei en gaat zakelijk gezien een andere kant op, waarbij hij dit jaar veel moet investeren. Goede zaken; groei en investeringen, ook begrijpelijk. Echter, doordat ik dit pas onlangs heb vernomen, heb ik nog maar een paar weken om te kijken hoe ik dit financieel op moet lossen. Ik heb gelukkig een vrij vaste, loyale en betrouwbare groep ondersteuners, partners en sponsoren waarvan er nu al één naar voren is gestapt om de rol van sub-hoofdsponsor in te vullen. Dat houdt in dat ik nu nog op zoek ben naar een partner die het een uitdaging vindt om een gedeeld hoofdsponsorschap aan te gaan
Zondag 21 oktober heb je meegedaan aan de GP Dakar Preproloog in Valkenswaard. En?
Dat is ieder jaar weer een hele uitdaging. Want dat is voor mij één van de weinige mogelijkheden om mijn team, mijn motor, mijn sponsoren en mijzelf te presenteren aan het grote publiek. Dus dan moet alles in de nieuwe kleuren staan. Nieuwe kleding, nieuwe stickers, nieuwe posters, enz. En ieder jaar lukt het toch weer! Qua resultaat valt er verder weinig te zeggen, van de 8 edities die ik heb meegedaan heb ik slechts 2 keer in de finale gestaan. Niet mijn sterkste kant, 1 rondje hard rijden. Maar wel superleuk om te doen!
Hoe ziet jouw verdere voorbereiding richting de start van de Dakar Rally eruit?
Mijn verdere voorbereiding? Alles is al bijna achter de rug. De eerste voorbereidingen beginnen al in maart /april. De nieuwe motor is al ingereden en getest en over een paar dagen gaan we alles inschepen in Le Havre, Frankrijk. Daarna heb ik nog een paar weken tot aan vertrek. Vanaf nu moeten de bekende puntjes op de i gezet worden qua fysieke trainingen, hoogtetrainingen, materialen, stickers, kleding, route, enz. En niet te vergeten, de laatste financiën rond proberen te krijgen.
Hoe groot is het begeleidingsteam en hoe belangrijk zijn ze?
Deze zijn heel erg belangrijk voor mij. Ik rij bij het HT Husqvarna rally team, het satelliet team van het Husqvarna fabrieksteam en zij zorgen letterlijk en figuurlijk voor mens en machine tijdens de rally. Ik ben al sinds 2008 bij dit team betrokken, in het begin als rijder, later als assistentie en nu weer als rijder. Bij binnenkomst in het bivak, na een etappe, geef ik mijn motor af, praat ik even met de teammanager en onze hoofdmonteur en daarna heb ik naar mijn motor geen omkijken meer. Ik kan dan gaan douchen, eten, roadbook voor de volgende dag voorbereiden en zoveel mogelijk slaap pakken. En vooral dat laatste is verschrikkelijk belangrijk.
Hetgeen ik hierboven beschrijf is mijn team tijdens Dakar. Maar wat vaak vergeten wordt zijn de mensen om mij heen die mij het hele jaar door helpen in aanloop naar Dakar toe. Zoals mijn moeder, broer, trainer, sponsoren, pr/marketing dames en nog een heleboel anderen. Het is het hele jaar door ‘even dit en even dat’. En alleen is dat niet te doen. Dus ook grote dank naar hen toe!
Wat zijn de verwachtingen. Pieken?
Ik heb ondertussen wel geleerd dat je niet teveel moet verwachten in Dakar. Dakar is Dakar. Daar is geen touw aan vast te knopen. Het is constant balanceren. De plannen van vandaag kunnen morgen misschien de prullenbak alweer in. En overmorgen komen ze er misschien toch weer uit. Kansloze missies lijken soms toch te slagen en sommige ‘zekerheden’ gaan hartstikke mis. Ik hou mij alleen bezig met de zaken waar ik invloed op heb. Ik moet er gewoon voor zorgen dat ik zo goed en fit mogelijk aan de start sta, daarna zien we wel wat er gaat gebeuren. Uiteraard wil ik zo hoog mogelijk eindigen in het damesklassement en kijk ik altijd met een schuin oog naar het algemeen klassement en hoe ik het tussen de Nederlandse mannen doe. Dit jaar krijgen wij heel veel zand en dat is in mijn voordeel. Laat maar komen die Dakar!
Succes gaat ook gepaard met veel publiciteit. Belangrijk?
Zeker, zonder publiciteit geen sponsoren en zonder sponsoren geen sport.
Wat kan in dit stadium www.sportintwente.nl voor je betekenen?
Dit publiceren. Om zowel mij als mijn prachtige sport wat meer onder de aandacht te brengen. En voor wie meer wil lezen / volgen, check mijn website www.mirjampol.com. Op mijn website kan iedereen zich ook aanmelden voor mijn nieuwsbrief en alle social media links vinden. Dank je.
Foto’s: Mirjam Pol
