De cijfers stonden er na 90 minuten keihard bij: Columbia-Bon Boys 3-0. Maar het verhaal van de wedstrijd lag wat genuanceerder. Bon Boys blafte in Apeldoorn wel, maar beet op de cruciale momenten niet door en gaf zelf de treffer te makkelijk weg. De kracht van Columbia was ook zondag bij vlagen zichtbaar. De kampioenskandidaat heeft een rijp, fysiek sterk elftal, met veel rust en voetballend vermogen van achteruit.
Het is lastig om druk te krijgen op een speler als Jop van der Linden, die met al zijn ervaring in het betaalde voetbal de zaken regisseert. Maar Bon Boys was aanvankelijk niet onder de indruk van de opponent, die op het zware grasveld doorgaans graag de spierballen laat rollen en de rand van het toelaatbare opzoekt.
Bon Boys ging het gevecht aan en was zeker in de eerste helft niets minder dan de nummer twee van de ranglijst. Columbia kreeg een goede kopkans, maar verder gaf de ploeg van Berthil ter Avest niets weg. Columbia had wel meer balbezit, maar de beste en meeste kansen waren voor ons. Het gelijkwaardige duel kreeg tien minuten voor rust een onverwachte wending na een ongelukkige tegengoal. Het schot van de aanvaller van Columbia rolde met veel geluk in het doel (1-0) en dat betekende dat Bon Boys in de achtervolging moest.
De bezoekers kenden in het eerste deel na rust de sterkste fase. Zo eindigde een kopbal van Martijn Richters op de lat. Maar gaandeweg het duel werd het een vechtwedstrijd op de zware ondergrond en daarin zijn de Apeldoorners beter, sluwer, gehaaider. Het duel kon in de tweede helft alle kanten op, maar na een snelle uitval en niet sterk verdedigen kwam Columbia halverwege de tweede helft op 2-0. Die treffer brak het moraal bij Bon Boys, dat vanaf dat moment wist dat het een verloren middag was. De energie verdween uit het elftal en daar profiteerde Columbia dankbaar van: 3-0. Uiteindelijk won Columbia verdiend, maar toch was Bon Boys lange tijd gelijkwaardig aan een ploeg die dit seizoen thuis nog alles heeft gewonnen.
