Het idee om een eigen MTB Enduro team op te richten is nog heel jong. Met welk doel Manu Warnet, één van de initiatiefnemers?
In mijn eerste volledige enduro seizoen (2018), de vrijdag voor een wedstrijd weekend in Frankrijk, ging onze auto kapot toen we de straat uit reden. Ik ben die avond met de startlijst in mijn hand op zoek gegaan naar alle landgenoten die meededen aan die wedstrijd (een stuk of 5). Ik wilde dolgraag de wedstrijd rijden en hoopte op een lift.
Twee van mijn huidige team genoten (Koen en Hans) hebben gereageerd en mij in contact gebracht met twee landgenoten. Met hen ben ik uiteindelijk naar de Vogezen gereisd. Omdat het zo goed klikte zijn Koen, Hans en Piet (kwam iets later in beeld) mijn vaste reisgenoten geworden naar de overige wedstrijden en trainingen in 2018. Aan het einde van het seizoen, tijdens een trip naar Schotland, ontstond het idee om samen een team te vormen. Sindsdien zijn we met elkaar aan het trainen, sponsors zoeken, reizen naar wedstrijden om de kosten van onze uitgelopen hobby te beperken.
Uit hoeveel actieve sporters bestaat het team op dit moment?
Vier. Koen Zanders, Hans Oude Ophuis, Pieter de Graaf en ikzelf.
Al een naam gevonden?
MTB-Solutions Enduro Team. MTB-Solutions is het gids bedrijf van Hans.
Maar vertel eerst eens even wie je bent en wat je zoal doet?
Ik ben Manu Warnet,19 jaar, woon in Tubbergen en ben van jongs af aan opgegroeid met fietsen. Op mijn vijfde ben ik begonnen met fietscross (regionale en nationale wedstrijden). Het stunten op fietsen, crossbaantjes bouwen en het mountainbiken met mijn familie (vader, moeder en zus) brachten mij 3 jaar geleden bij mijn eerste enduro wedstrijd. Na deze wedstrijd raakte ik gepassioneerd door deze tak van MTB-sport en heb ik mij in deze 3 jaar tijd weten op te werken naar het wereld niveau.
In het dagelijkse leven studeer ik HBO Werktuigbouwkunde aan het Saxion in Enschede (2e jaars). Naast school ben ik vooral druk met mijn sport (trainen en reizen). Ik ben in de weekenden regelmatig in België en Duitsland te vinden om zoveel mogelijk uren in de bergen door te nemen. Waterpolo is voor mij, naast mijn activiteiten op de fiets, altijd een complementaire sport geweest en ervaar ik als perfecte aanvulling om in vorm te blijven, vooral tijdens de winter. Dit zal nu het 10e jaar zijn dat ik waterpolo speel bij VKC’03 in Tubbergen en speel nu mijn eerste seizoen als keeper van Heren 1.
MTB Enduro is (nog) niet erkend door de KNWU. Waarom niet?
Omdat het bij enduro hoofdzakelijk om de afdaling gaat is de sport niet goed te beoefenen in Nederland. Om die reden bestaat er ook geen competitie in Nederland en is de sport hier dus heel klein. Zo klein dat het voor de KNWU nog niet waard is om er tijd en geld in te steken.
Het niet erkend zijn betekent volgens mij ook dat je op geen enkele geldelijke steun vanuit de KNWU kunt rekenen. Een geldboompje in de tuin?
Nee, helaas niet. Ik heb contact gehad met de KNWU en NOC-NSF met de vraag of het mogelijk zou zijn om een erkende NOC-NSF “Topsport status” te krijgen zodat ik in aanmerking kon komen voor financiële ondersteuning op school en mijn “Saxion Topsport status” een niveautje op kon krikken (ben nu in het bezit van een “basis status”). Maar, heb deze niet kunnen krijgen omdat ik niet de juiste sport doe. Zou ik aan snowboarden doen, een sport die ook niet in Nederland beoefend kan worden, kan ik de status wel krijgen. Enduro moet nog wat bekender worden. Of mijn resultaten verder opkrikken dat ze me wel MOETEN helpen. Dat laatste ben ik hard mee bezig. Enduro is op het moment gewoon een sport waar, naast enkele sponsoren, ik zelf (met hulp van mijn ouders) veel tijd en geld in moet investeren om het te kunnen blijven doen.
Hoe is MTB Enduro internationaal geregeld?
Internationaal is de sport erg goed geregeld. Bijna elk land met bergen heeft haar eigen Nationale competitie en de sport heeft sinds 2013 zijn eigen officiële wereld beker genaamd “Enduro World Series”. Gezien de enduro nu een van de hardst groeiende mountainbike disciplines is wilde de UCI (Internationale Wielerunie) daar uiteraard ook graag de vruchten van plukken en is sinds vorig jaar met de Enduro World Series in samenwerking gegaan. Wat een grote, positieve stap is voor de sport. De Enduro World Series (EWS) vindt plaats gedurende acht rondes, variërend van de hoge Andes tot de Ligurische kustlijn, van de varen bossen van Nieuw-Zeeland tot het leem van British Columbia.
Veldrijden is “hot” op dit moment. Gaat het MTB Enduro ooit ook die kant op?
In Nederland zal enduro denk ik nooit populairder worden als veldrijden. In de rest van de fiets wereld? Dat denk ik wel. De sport groeit nu erg hard, het is een interessante en uitdagende race format, het is toegankelijk en mogelijkheden om te racen schieten overal uit de grond.
Veldrijden is vooral populair in landen zoals Nederland en België, waar het reliëf ‘mountain’biken niet altijd toelaat. Kwa markt kijk ik er niet van op dat enduro het cyclocrossen en crosscountry waarschijnlijk al voorbij is geschoten. Het feit dat de enduro of “All-mountain” fietsen gemaakt zijn om zowel goed de berg op te kunnen klimmen als ermee naar beneden te gaan maakt dat het echte “do it all” fietsen zijn. Ook is een groot gedeelte van de markt niet gericht op het racen en wil gewoon voor de fun met zijn maten rustig de berg op fietsen en met plezier naar beneden knallen (hoe het mountainbiken jaren geleden is begonnen in Californië). Dat is precies waar deze fietsen voor zijn gemaakt.
De Enduro hype zullen we in Nederland dus niet zo zeer merken, maar groeit onder tussen in de rest van de wereld hard door. Maar, zelfs vanuit Nederland reizen steeds meer mensen af naar de Ardennen om het “echte mountainbiken” te proeven.
In een interview met Cycling News heeft ook Mathieu vd Poel aangegeven dat het hem leuk zou lijken om ooit eens met Enduro mee draaien: “Ik zou graag Enduro-races willen doen, maar het is niet mogelijk om te combineren. Ik vind het een van de coolste disciplines die er zijn, maar voor nu heb ik mijn handen vol aan deze (andere) disciplines.”
Het idee ontstond in Schotland. Daar nog prijzen gehaald?
De trip waar we op het idee waren gekomen om een team op te richten was na het afsluiten van het seizoen, puur om onszelf te vermaken.
Ik heb aan het begin van afgelopen seizoen (2019) wel mee gedaan aan een Europese ronde in Innerleithen waar ik 6e ben geworden bij de junioren. Ook heb ik hier mijn eerste “EWS-Punten” gehaald die een stap in de goede richting waren voor het kwalificeren voor het wereld niveau.
Hoe ziet überhaupt jou palmares eruit?
Dit waren mijn hoogtepunten van afgelopen seizoen:
Eerste plek op het Wallonisch Kampioenschap:
Een derde plek op het Belgisch kampioenschap en derde plek in de hele competitie:
Een 3e plek bij de 2e ronde van de Cannondale Enduro Tour in Les Hautes Rivières:
Een 2e plek bij de 3e ronde van de Cannondale Enduro Tour in Bussang:
Een 22e plek bij mijn debuut wedstrijd van de Enduro World Series:
Een 2e plek bij de U21 van de Riders trophy in Finale Ligure:
En van je collega’s?
Mijn collega’s doen mee om dezelfde reden als waarom iedereen mee doet, het is vet gaaf om te doen! Het resultaat speelt niet altijd een even grote rol.
Hans heeft zich afgelopen seizoen echter wel weten te bewijzen in België en is net als ik 3e geworden bij het Belgisch kampioenschap en heeft de 3e plek in de Belgische competitie binnen weten te slepen in zijn categorie Masters.
Kun je ongeveer aangeven waaruit een wedstrijd bestaat?
De sport kan men als een vorm van Rally beschouwen. Op de dag van de wedstrijd legt men een parcours af die meestal tussen de 30 en 40 kilometer lang is. Op dit parcours zijn een aantal (dit aantal verschilt altijd afhankelijk van de omgeving) afdalingen uitgezet. Deze bestaan meestal uit smalle wandel paden of speciaal gemaakte ‘trails’. De afdalingen zijn vaak fysiek, technisch uitdagend en kunnen soms wel langer dan 15 minuten duren (in de Alpen).
Bij de start begin je op volgorde van nummerplaat en klim je met de hele groep deelnemers naar het begin van de eerste ‘stage’ (afdaling). De klim is geen onderdeel van de wedstrijd en kan daarom ook op een “rustig tempo” worden gedaan. Bij de grotere wedstrijden worden er aan deze klimmen echter wel tijds limieten gezet, voor getreuzel is dus geen tijd. Aangekomen bij de eerste stage start iedereen met een interval van 20 seconden. Zodra je gestart bent met de afdaling begint je tijd te lopen en is het zaak dat je alles geeft wat je hebt en zo snel mogelijk beneden komt. Eenmaal beneden wordt je tijd op pauze gezet en begint vervolgens weer met lopen bij de start van de volgende afdaling. Wie aan het einde van de dag/wedstrijd de kortste tijd heeft over alle uitgezette afdalingen heeft gewonnen.
Zie hieronder het hoogteprofiel van een wedstrijd in Noord Frankrijk waar ik afgelopen seizoen aan deel heb genomen.
Figuur 1 Hoogte profiel van een typische Enduro wedstrijd. De klimmen in het oranje en afdalingen in het grijs.
De reden waarom Enduro kwa populariteit erg in de lift zit is omdat de sport zich focust op wat door veel mountainbikers ervaren wordt als het leukste onderdeel van het mountainbiken: de afdaling. Wat ook veel mensen naar de sport trekt is het feit dat enduro een sociale sport is, dit komt omdat de rijders niet direct tegen elkaar strijden. Ook is er tijdens het klimmen de mogelijkheid om met elkaar te praten en passie te delen: “highfive” “whaa, die laatste afdaling was echt gaaf!!”.
Hebben jullie dan extra hulp mee, bijvoorbeeld wanneer mechanische pech ontstaat?
De professionele rijders hebben vaak hun eigen mecanicien, de grote teams hebben daar budget voor. Wij moeten het gewoon zelf doen, en helpen elkaar als iemand ergens moeite mee heeft.
Tijdens de race is enduro een zelfvoorzienende sport. Je moet zelf goed weten hoe je fiets in elkaar zit en er zelf aan kunnen sleutelen. Als je tijdens de race iets breekt of kapot maakt zul je er zelf voor moeten zorgen dat je het gefikst krijgt. Je mag echter wel hulp krijgen van je race genoten. Dus, stel je staat onderaan de afdaling met een lekke band, dan sta je er eigenlijk nooit alleen voor en is er altijd wel iemand die zijn hulp aan bied om zo snel mogelijk weer onderweg te zijn. Dit zie je zelfs tussen de besten v/d wereld.
Tijdens de race zijn er meestal 1 a 2 momenten waar je “outside asistance” kunt krijgen en grote schade kunt aanpakken. Voor grote schade bestaan bij Enduro regels. Stel je breekt een wiel, frame of vork en je vervangt deze krijg je een tijd penalty. Dit heeft de EWS bedacht om het verschil tussen de rijders uit de grote teams en de alleenstaande rijders te verkleinen. Niet iedereen heeft zomaar een tweede frame bij zich. Dus naast dat je fysiek en technisch goed in elkaar moet zitten moet je ook goed om kunnen gaan met je materiaal en zal je risico’s moeten afwegen: “is het waard als ik hier vanaf rijd als er de kans is dat ik mijn wiel hier breek, of ga ik er gewoon langs heen”.
Hebben jullie meerdere fietsen tot jullie beschikking?
Nee, het grotendeel van de centen die nodig waren voor de verse ”race bolide” voor komend seizoen, komen gewoon uit eigen zak. Gelukkig heb ik een paar gulle sponsoren die me een heel eind tegemoet komen om hem af te kunnen betalen (Rijwielpaleis Bilthoven en Santa Cruz). Zonder hun was het niet gelukt. Dus meerdere fietsen voor een seizoen is op het moment nog niet mogelijk.
Hoe zien de trainingen eruit. Voldoende gelegenheid in Twente/Nederland?
De naam enduro-racing komt van het woord “endurance” (vertaald: uithoudingsvermogen). Fysiek en conditie is een groot onderdeel van deze discipline. Dit valt in Nederland prima te trainen. Ik heb zelf bijvoorbeeld veel trainingsuren gewoon hier op de MTB-Route van Vasse doorgebracht. Je kunt hier in Nederland makkelijk de fiets pakken en jezelf helemaal naar de “kloten” werken. Daarnaast zit ik twee keer in de week in de sportschool en word ik met mijn krachttraining begeleid door Norbert van de Graaf van Fysio Uniek in Tubbergen.
Naast het fysieke gedeelte van Enduro is techniek en lef ONMISBAAR, dat is wat moeilijker te trainen hier in Nederland. Daarom reis ik waar mogelijk naar het buitenland om daar maximale uren in de bergen en op juiste parcours door te brengen. Om dit met de juiste regelmaat te doen is echter moeilijk en financieel niet altijd haalbaar. Vandaar dat de afgelopen paar jaren vooral het fysieke onderdeel van de sport mijn sterke punt was vergeleken met mijn concurrentie die in de bergen wonen. Waar ik tijdens de wedstrijd technisch armslag miste, maakte ik het goed door er 2x zo hard voor te sprinten.
Afgelopen jaar, heb ik dankzij een paar goede lokale vrienden, waar ik altijd terecht kon, veel van die uren in de heuvels goed kunnen maken en voel ik me technisch sterker dan ooit! Ik kan daarom niet wachten tot ik mijn opgedane kennis en skills kan combineren met het innerlijke fysieke beest op de race baan!!
Al een wedstrijdprogramma voor 2020?
Zo zal mijn kalender voor het komend seizoen er ongeveer uit zien:
|
Daverdisse (BE) |
26 april |
Belgische Beker |
|
Sušice (CZ) |
2-3 Mei |
Europese Enduro Series |
|
Ambleve (BE) |
9 Mei |
Belgische Beker |
|
Saint Marie (FR) |
17 Mei |
Cannondale enduro tour |
|
Olargues (FR) |
23-24 Mei |
Enduro World Series |
|
Semoy (FR) |
13-14 juni |
Cannondale |
|
Val di Fassa (IT) |
4-5 Juli |
Enduro World Series |
|
Petzen/Jamnica (SLO) |
11-12 Juli |
Enduro World Series |
|
Sybelles (FR) |
1-2 augustus |
Franse Beker |
|
Zermatt (CH) |
29-30 augustus |
Enduro World Series |
|
Loudenville (FR) |
5-6 September |
Europese Enduro Series |
|
Bouillon (BE) |
12 September |
Europese Enduro Series & Belgische Beker |
|
Finale Ligure (IT) |
26-27 september |
Trophy of Nations |
Jullie proberen via sponsoring meer armslag te creëren, maar staan die wel te dringen want eigenlijk is het niet zo’n bekende sport toch?
Bij het vinden van sponsoren in Nederland speelt de gunfactor een grote rol. De meeste bedrijven hebben er niet gek veel aan dat we hun naam in het buitenland promoten. Om die reden proberen we creatief te zijn en op andere manieren in overeenkomst te komen met onze sponsoren, door bijvoorbeeld mountainbike clinic’s te organiseren en gebruik te maken van socialmedia. Daarnaast heb ik een opvallende “gewrapte” bus waarop sponsoren, als dank voor hun bijdrage, een plekje kunnen krijgen. Dit is voor sponsoren hier uit de buurt erg interessant gezien de bus 90% van de tijd gewoon hier in de buurt rond rijdt en gebruikt word als familie en boodschappen auto. Dus uitstekende zichtbaarheid voor je bedrijf.
Komt het sporter van de week te zijn om de sport meer te promoten dan ook goed uit?
Zeker weten, de sport is hier in Nederland niet erg bekend. Het meer bekend maken van de sport in het algeheel zal erg helpen om ook meer waardering te creëren voor waar rijders hun leven voor riskeren en zoveel tijd en moeite in steken.
Foto’s: met dank aan archief Manu Warnet
