Lynn Kosterink, kind van de club, keert na negen jaar terug bij de club waar ze met handbal begonnen is en keert terug op het oude nest. Voelt het ook zo Lynn?
Ja, Borhave is wel de club waar ik ooit begonnen ben en waar ik het keepen heb geleerd. Ondanks dat ik 9 jaar weg ben geweest heb ik Borhave altijd nog wel gevolgd en waar ik kon heb ik nog een aantal thuiswedstrijden gekeken. Daarnaast heb ik vorig jaar nog een tijdje meegetraind toen ik onverwachts bij Kwiek stopte. Ik kreeg toen de mogelijkheid om mee te trainen bij Borhave, zodat ik niet helemaal afscheid van het handbal hoefde te nemen.
Je bent nu 25 en ging dus al vroeg op avontuur?
Ja op mijn 16e ging ik naar DSVD in Deurningen. Destijds zat ik nog bij de youth (jong oranje) en moest ik hoger op om daar aansluiting te blijven houden. Aangezien Borhave toen nog in de 2e divisie speelde, moest ik naar een eerste divisie ploeg. Een lastige keuze die ik destijds moest maken.
Maar vertel eerst eens even wie je bent en wat je zoal doet.
Nou, ik ben dus Lynn Kosterink en ben 25 jaar. Samen met mijn vriend woon ik in Borne. Ik werk bij Ambiq op een 24-uurs woonboerderij voor mensen met een licht verstandelijke beperking en bijkomende problematieken zoals verslaving/psychische stoornissen. Pittige locatie, maar harstikke uitdagend. In mijn vrije tijd vind ik het vooral leuk om tijd door te brengen met mijn vriend en vriendinnen, terrasjes pakken, shoppen. De standaard dingetjes dus.
Hoe was die tijd in den vreemde?
Een hele ervaring. Zeker mijn tijd bij Kwiek heb ik als zeer leerzaam en waardevol ervaren met als hoogtepunt het kampioenschap naar de eredivisie. We hadden daar ook een super leuke groep met meiden. Ook van de trainers daar heb ik veel geleerd, niet alleen handbal technisch maar ook zeker in mijn persoonlijke ontwikkeling. Een periode waar ik met veel plezier op terug kijk.
Had het een speciale reden dat je negen jaar geleden Borhave verliet?
Ik zat destijds nog bij de youth selectie (jong oranje). Als ik aansluiting wilde blijven houden tot die groep moest ik hoger op spelen. Met Borhave speelde ik toen nog in de tweede divisie en ik moest van de trainers daar minstens op eerste divisie niveau spelen. DSVD en Olympia hadden bij toen benaderd, waarna ik uiteindelijk besloot om naar DSVD te gaan.
Nooit eerde de drang gehad om terug te keren?
Toen DSVD degradeerde uit de eerste divisie ben ik door Borhave en Kwiek benaderd. Dus de optie om eerder terug te keren was er wel. Toen heb ik er niet voor gekozen, waarom weet ik niet eens meer. Gelukkig heb ik geen spijt gehad van mijn keuze om naar Kwiek te gaan, want heb daar hele mooie jaren gehad waarin ik mij als keepster verder heb kunnen ontwikkelen.
Wat verwacht je zelf van het komend seizoen?
Ik ben nu natuurlijk een jaar gestopt met handballen, dus eerst maar eens kijken of ik nog op mijn oude niveau terug kan komen en weer lekker veel ballen kan gaan stoppen!
Er komen mooie derby’s aan tegen je voormalige clubs. Een voordeel dat je als keepster bij DSVD en Kwiek hebt gespeeld of zijn het nu ook allemaal andere speelsters?
Bij DSVD is sinds dat ik daar weg ben wel veel veranderd, dus veel meiden ken ik daar niet van. Bij kwiek ken ik de meeste meiden nog wel dus dat kan wel een voordeel zijn. De meeste speelster hebben namelijk wel een favoriete hoek waar ze het liefst schieten. Aan de andere kant kan het ook een valkuil zijn, want deze speelsters kennen mij ook, dus ook mijn zwakke plekken.
Herman Keppels, de trainer is wel blij met je komst. Ken je hem al als trainer of alleen als speler?
Herman ken ik als trainer, onder Borhave heb ik ook onder heb gespeeld.
Je bent keepster. Altijd onder de lat gestaan?
Ja ik heb altijd onder de lat gestaan. Mijn vader is altijd keeper geweest bij Borhave heren 1, dus heb hem altijd zien keepen. Natuurlijk heb ik in het begin ook wel eens gespeeld, maar toch keepte ik liever. Dat heen en weer rennen is niks voor mij.
Breaks opgezet door de doelvrouwe kunnen beslissend zijn. Een van jouw specialiteiten?
Ik denk wel dat de break aangooien een specialiteit van mij is. Of de ballen nu nog aankomen moeten we nog even afwachten, maar ik denk dat dat wel goed gaat komen!
In het doel staan lijkt mij niet altijd ongevaarlijk. Al eens een blessure opgelopen?
Gelukkig is het leed van zware blessures mij bespaard gebleven tot nu toe en is het bij verzwikte enkels en overstrekte ellebogen gebleven.
We leven op dit moment in een bizarre onzekere tijd. Hoe ga jij daarmee om?
Eigenlijk niet heel anders dan normaal. Ik moet nog gewoon werken, dus in die zin veranderd er niet veel. Natuurlijk is het lastig met boodschappen halen en de 1.5 meter afstand, maar eigenlijk vind ik het wel lekker. Afstand bewaren, geen handjes meer geven bij de huisarts etc. Daarnaast denk ik ook wel dat het een mooie realitycheck is in deze overhaaste maatschappij. Weer even back to basic en met je neus op de feiten gedrukt worden waar het echt om gaat. Zo ga je ook de kleine dingetjes weer wat meer waarderen in het leven en brengt de maatschappij weer wat dichter naar elkaar. Wel is het lastig dat je je vrienden/familie wat minder ziet, maar gelukkig kunnen we videobellen!
Trainen zal wel op een laag pitje staan?
Ik werd benaderd door Borhave tijdens de coronaperiode, dus ik heb nog helemaal niet meegetraind met de groep omdat alles stil ligt. Ik kan daarom ook niet wachten om te beginnen!
Nog een ultieme wens?
Dat deze coronaperiode snel achter de rug is en dat iedereen gezond blijft!
Foto’s: sportfoto-oost/Johan Wolff
