Handbalkeepster Danique Trooster verruilt het Deurningse DSVD voor het Duitse Werder Bremen. De 19-jarige Trooster heeft bij de in de tweede Bundesliga uitkomende Werder Bremen een contract voor twee jaar getekend. Blij met deze stap Danique?
Zeker weten! Het voelt goed om weer een stap te kunnen maken. In het buitenland handballen heb ik altijd al gewild, dat deze droom nu uitkomt is ontzettend gaaf. Ik voelde me meteen op mijn gemak bij Werder Bremen. Ik werd goed ontvangen, het is een leuk team en er werd fanatiek getraind. Ik heb onwijs veel zin om daar te beginnen komend seizoen.
Waarom Bremen en geen Nederlandse topclub. Gaf een weerzien met een oude bekende als trainer de doorslag?
Na vier jaar op de HandbalAcademie te hebben getraind voelt dit als een goed moment om een stap naar het buitenland te maken. Het niveau ligt daar hoger, het handbal leeft meer in Duitsland en ik vind het gewoon gaaf om een uitdaging aan te gaan. Dat Robert Nijdam de trainer van Bremen is, is natuurlijk erg fijn. Hij heeft een duidelijke visie die mij aanspreekt. Het is echt een vakman waar ik ontzettend veel van kan leren.
Foto’: KisricsoPhoto
Maar vertel eerst eens even wie Danique Trooster is en wat zij zoal doet in haar dagelijks leven.
Mijn naam is Danique Trooster en ik ben 19 jaar oud. Doordeweeks woon ik op Sportcentrum Papendal en train ik twee keer per dag met de HandbalAcademie. Op vrijdag reis ik weer naar huis, in Borne. Hier woon ik met mijn ouders en zus. Tijdens de competitie trainde ik op vrijdagavond bij DSVD in Deurningen en iedere zaterdag speelden wij een wedstrijd. Naast het sporten studeer ik Communicatiewetenschap aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. De tijd naast het sporten en studeren breng ik graag door met vrienden en familie.
Tweede Bundesliga een beetje te vergelijken met het niveau van onze eredivisie handbal?
Het niveau in de Tweede Bundesliga ligt wat hoger dan in onze eredivisie. Daarnaast wordt het handbal veel professioneler aangepakt in Duitsland. De sfeer is anders, mensen leven hier voor de sport. Ik moet het allemaal nog meemaken, maar ik verwacht een andere beleving tijdens trainingen en wedstrijden.
In 2016 maakte je voor velen een opmerkelijke stap in jouw handbalcarrière. En zijn jouw verwachtingen uitgekomen?
Dat was inderdaad een opmerkelijke wending, die ik zelf natuurlijk ook liever niet had willen maken. Ik ben begonnen met handballen bij Borhave en heb daar veel mooie jaren gehad, daar ben ik ze erg dankbaar voor. Maar in 2016 was het voor mij even klaar, ik ben dan ook blij dat ik voor mezelf heb gekozen op dat moment. Door deze stap is het handbalplezier weer terug gekomen en dat is uiteindelijk het allerbelangrijkste in mijn opzicht.
Je werd geselecteerd voor Oranje tot 19 jaar. Voelde dat als een stuk waardering?
Tot nu toe heb ik ieder eindtoernooi met jeugdoranje nog meegemaakt. Dat begon met de jeugd olympische spelen met Nederland onder 16. Het shirt van Nederland aantrekken, het Wilhelmus zingen en vervolgens voor je land spelen is het allermooiste dat er bestaat. De selectieronde is altijd weer spannend, we hebben ieder jaar een andere bondscoach gehad en dat brengt natuurlijk de nodige sportieve strijd met zich mee. Wanneer je dan geselecteerd wordt voor een eindtoernooi voelt dat absoluut als een stuk waardering voor het harde werken elke training opnieuw.
Successen behaald in Oranje?
Vanaf Nederland u16 tot nu merken we dat we met onze groep een stijgende lijn te pakken hebben. In het begin was het lastig aangezien de meiden uit andere landen fysiek stukken sterker waren dan wij. Door de jaren heen zijn wij als Nederlanders sterker geworden, maar zijn we vooral gaan geloven in ons eigen spelletje, namelijk vol op snelheid. Vorige zomer wierp dat zijn vruchten af. Tijdens het EK in Hongarije versloegen wij de wereldkampioenen, Rusland. Door deze overwinning hadden wij zekerheid van een plek in de halve finale. Deze wedstrijd wonnen wij van de Noren, waardoor we in de Audi Arena van Györ voor 5000 joelende mensen in de finale stonden tegen het thuisland Hongarije. Deze hebben wij helaas verloren, maar als je daar staat wordt het weer duidelijk waar je het allemaal voor doet. Kippenvel, overal. Ik word elke keer weer blij als ik de zilveren medaille zie glinsteren in mijn kamer.
Foto’: KisricsoPhoto
En nu de stap naar het buitenland. Hoe gaat jouw handballeven in Bremen eruit zien?
We hebben vier keer in de week een zaaltraining met het gehele team. Daarnaast komt er nog een speciale keeperstraining bij. Eventueel worden er ook individuele ochtendtrainingen gegeven in de zaal, maar daar zijn ze nog mee bezig. Zelf vind ik fysieke training ook erg belangrijk, dus ik zal buiten deze trainingen nog veel voor mezelf trainen in de vorm van krachttraining en conditietraining. Op zaterdag worden de competitiewedstrijden gespeeld. Deze zijn door heel Duitsland, dus daarvoor zullen aardig wat uurtjes in de bus doorgebracht moeten worden.
Houd je wel tijd over voor privé en eventueel studie?
Zeker, helaas kan ik mijn huidige studie niet voortzetten op afstand, dus ik ga me storten op HBO Communicatie online. Ik vind het belangrijk om een studie te volgen, dus vanuit huis studeren is een goede oplossing in mijn geval. Daarnaast zal ik ook tijd hebben voor privé. Lekker even door de stad slenteren, leuke dingen doen en natuurlijk veel contact houden met het thuisfront. Ik denk zeker dat dat moet gaan lukken.
Al bekend wat het doel is van Werder Bremen onder trainer Robert Nijdam?
Het doel van Werder Bremen is het opleiden en verbeteren van speelsters. Met een team van individuen wordt er gewerkt aan het creëren van een hecht team dat met veel emotie en enthousiasme speelt. Vanuit een zeker middenveld willen ze omhoog kijken om uiteindelijk boven in de competitie mee te spelen en te groeien naar meer.
Misschien al bekend wanneer je naar Bremen gaat en kan er wel getraind worden door het corona virus?
Helaas is dat allemaal nog onbekend. Zoals iedereen wacht ik rustig af en hoop ik dat alles snel en veilig weer ‘normaal’ word.
Zaalhandbal staat in Duitsland zowel bij de dames als de heren hoog aangeschreven. Geen faalangst?
Dat is toch het allermooiste wat er is? Tuurlijk is het spannend, de gezonde spanning is nu al aanwezig. Maar van faalangst geen sprake, ik ga er naartoe om te leren en mezelf te ontwikkelen als handbalster, maar ook als mens. Op jezelf wonen op 19-jarige leeftijd in het buitenland is daarvoor denk ik wel een goede stap, haha. Ik laat het op me afkomen, zal mijn stinkende best doen en ik probeer alles eruit te halen wat erin zit. Zolang ik dat naar mezelf toe kan bewijzen is faalangst nergens voor nodig.
Ben je verzekerd van een basisplaats of moet je je in de Hanze stad nog bewijzen?
Verzekerd zijn van een basisplaats ben je nooit. Ik ben van mening dat je die plaats tussen de palen zelf moet verdienen. Ik kom daar als nieuweling, dus ik zal me absoluut moeten bewijzen. Wel heb ik het geluk dat de huidige keepsters weggaan bij Bremen, dit is voor mij natuurlijk een mooie kans.
Hoe beschouw jezelf deze stap. Een tussenstap naar nog meer, misschien wel Italië?
Ik doe alles graag stap voor stap. De tweede Bundesliga is nu de beste stap naar mijn mening. Maar natuurlijk droom ik naar meer, uiteindelijk zou ik graag in de eerste liga in Denemarken willen gaan spelen. Dat is een mooie competitie waar het niveau erg hoog ligt. Maar zo ver zijn we nog niet, door naar Werder Bremen te gaan hoop ik een stap dichterbij die droom te komen.
Wie en wat ga jij het meeste missen in Bremen?
Natuurlijk mijn ouders, zus, vriend en vrienden. Gelukkig is het niet zo lang rijden vanaf huis en kunnen ze gezellig op bezoek komen. Daarnaast ga ik Papendal ontzettend missen, ik heb daar vier jaar lang de mooiste tijd van mijn leven gehad. De meest lieve en inspirerende mensen ontmoet en elke dag mogen doen wat ik het allerliefste deed. Voor de rest ga ik het allemaal wel zien, komt vast goed!
Terug naar het begin. Wanneer begonnen de handbalkriebels?
Handbal zit bij ons echt in de familie. Mijn moeder, tantes en nicht hebben op hoog niveau gehandbald. Samen met vriendinnetjes ben ik gaan handballen bij Borhave. Ik wisselde het keepen af met het spelen in het veld. Uiteindelijk ben ik erachter gekomen dat het doel meer mijn plek was dan het veld. Vanaf de HandbalSchool Twente merkte ik dat er meer in zat en ik werd steeds gemotiveerder om er meer uit te halen. Sindsdien kan ik mij geen leven meer voorstellen zonder handbal.
Had jij een voorbeeld?
Ik weet nog goed dat ik als klein meisje bij mijn nicht Evelien Grob (foto) op bezoek ging op Papendal. Ze zat ook op de HandbalAcademie. Ik liep daar rond en zei: ‘Dit wil ik ook!’. Vervolgens vertrok ze ook naar Duitsland om hier te gaan spelen. Ik zag haar dan ook altijd als een voorbeeld.
Nooit aan andere sporten gedaan?
Ik heb ook nog een tijdje aan tennis gedaan. Die dagen waren erg druk. Eerst had ik vaak tennistraining, dan wisselde ik snel van schoenen en ging ik door naar de handbaltraining. Op een gegeven moment moest ik kiezen en heb ik voor handbal gekozen. Een teamsport past uiteindelijk beter bij mij.
Was in Nederland handbal te combineren met studie?
Ja, zeker. Het vergde wat discipline aangezien ik bij weinig colleges aanwezig kon zijn in verband met trainingen. Vaak zat ik op mijn kamer power points en hoorcolleges terug te kijken om bij te blijven. Ik kon altijd terecht bij de studie intermediair van Papendal en de studieadviseur van de Radboud Universiteit. Zij hebben mij goed geholpen bij het combineren van handbal en studeren.
We leven in een onzekere tijd. Hoe ga jij als sporter met dit virus om?
Het is een gekke tijd, waar je normaal elke dag met soortgenoten aan het trainen bent om het beste in elkaar naar boven te halen sta je er nu ‘alleen’ voor. Vanuit de HandbalAcademie krijgen wij iedere week een trainingsschema, met vaak twee trainingen per dag. Aan beweging dus geen gebrek. Als keepster probeer ik zoveel mogelijk keepersspecifieke oefeningen te doen. Het is een kwestie van aanpassen en zoeken naar alternatieven. Ik vind het mooi om te zien hoe iedereen zo fanatiek en creatief bezig is met trainingen. Ik kan niet wachten om weer in het doel te staan, maar tot die tijd maak ik er het beste van hier thuis.
Nog een ultieme wens?
Een ultieme wens… natuurlijk spelen in het Nederlands Team, deel uitmaken van buitenlandse topclub en alle toernooien meemaken die daarbij komen kijken. Maar zoals ik al zei, ik doe alles graag stap voor stap. Voor nu ben ik ontzettend blij met alles wat ik al mag meemaken en het plezier staat voor mij altijd op één.
Overige foto’s: archief sportfoto-oost
