Het eerste elftal is na vijf duels nog altijd ongeslagen. Zoals de traditie dat voorschrijft: winnen bij de bazaar is een zekerheidje. Zondag lukt dat weer, nu tegen EMMS: 3-2.
Het elftal heeft een bepaald verwachtingspatroon gecreëerd bij de achterban. Dat is logisch en terecht, omdat de ploeg regelmatig laat zien dat er veel kwaliteit en intensiteit in de selectie zit. Verwachtingen horen ook bij ambities. Maar soms is het goed om ook de nuances te bewaken.
Tegen EMMS was lang niet alles slecht, zeker het begin van het duel en de tweede helft niet. De volgende stap is alleen dat Bon Boys de wedstrijden waarin het veel beter is, makkelijker gaat winnen. Zondag kostte het Bon Boys opnieuw teveel energie, waardoor het te lang onnodig spannend bleef. De kansen benutten en de foutenlast omlaag brengen: zo simpel is het op papier. De praktijk is alleen een stuk weerbarstiger.
Bon Boys kende de gewenste start tegen EMMS, want al in de tweede minuut zorgde Koen Somhorst voor de 1-0. Was dit de opmaat voor een zorgeloze middag? Het leek er wel op, want de thuisploeg overrompelde de gasten en had binnen het kwartier al de wedstrijd binnen kunnen hebben. Maar met het uitblijven van de tweede treffer, namen de slordigheden in het spel toe.
Na balverlies op het middenveld kwam het stugge EMMS er razendsnel uit, en dat leidde prompt tot de 1-1. En alsof dat nog niet vervelend genoeg was, namen de bezoekers na iets meer dan een half uur spelen zelfs brutaal de leiding. En opnieuw ging aan die treffer een omschakelmoment vooraf. Bij Bon Boys stond het achterin niet goed en de rappe aanvallers van EMMS profiteerden daar gretig van: 1-2. Door die onverwachte meevaller beten de bezoekers uit Slagharen zich in de wedstrijd vast. En dan weet je als aanvallende ploeg dat het lastig gaat worden.
Zo moest Bon Boys opeens reparatiewerkzaamheden verrichten. Nog voor rust kreeg de ploeg al voldoende kansen op de gelijkmaker, maar het bleef na 45 minuten bij 1-2.
Dat leidde tot een gedurfde koerswijziging, want vanaf de eerste minuut in de tweede helft speelde Bon Boys met drie verdedigers. Het signaal was duidelijk: alles of niks. Het werd alles, en daarmee werd het lef beloond.
Bon Boys drukte EMMS ver terug en het wachten was op de goals. Die vielen uiteindelijk pas diep in de tweede helft. De 2-2 was een fraaie schuiver van Tom Wijlens, die daarmee voor de tweede keer op rij succesvol was. De 3-2 van Eli van Paridon was een juweeltje. Hij joeg de bal – nadat Just Leferink hem vrijspeelde – met zijn linker in het doel.
De thuisploeg verzuimde daarna om de klus definitief te klaren en dan weet je dat er op het eind nog een slotoffensief van de gasten komt. Echt dreigend werd het niet, maar het laatste fluitsignaal werd wel met opluchting begroet door Bon Boys.
Daarmee werd ook de derde thuiswedstrijd gewonnen door het elftal. Moeizamer dan verwacht misschien, maar uiteindelijk telde alleen de winst. En die werd in de bomvolle kantine op gepaste wijze gevierd.
Het eerste elftal is na vijf duels nog altijd ongeslagen. Zoals de traditie dat voorschrijft: winnen bij de bazaar is een zekerheidje. Zondag lukt dat weer, nu tegen EMMS: 3-2.
Het elftal heeft een bepaald verwachtingspatroon gecreëerd bij de achterban. Dat is logisch en terecht, omdat de ploeg regelmatig laat zien dat er veel kwaliteit en intensiteit in de selectie zit. Verwachtingen horen ook bij ambities. Maar soms is het goed om ook de nuances te bewaken.
Tegen EMMS was lang niet alles slecht, zeker het begin van het duel en de tweede helft niet. De volgende stap is alleen dat Bon Boys de wedstrijden waarin het veel beter is, makkelijker gaat winnen. Zondag kostte het Bon Boys opnieuw teveel energie, waardoor het te lang onnodig spannend bleef. De kansen benutten en de foutenlast omlaag brengen: zo simpel is het op papier. De praktijk is alleen een stuk weerbarstiger.
Bon Boys kende de gewenste start tegen EMMS, want al in de tweede minuut zorgde Koen Somhorst voor de 1-0. Was dit de opmaat voor een zorgeloze middag? Het leek er wel op, want de thuisploeg overrompelde de gasten en had binnen het kwartier al de wedstrijd binnen kunnen hebben. Maar met het uitblijven van de tweede treffer, namen de slordigheden in het spel toe.
Na balverlies op het middenveld kwam het stugge EMMS er razendsnel uit, en dat leidde prompt tot de 1-1. En alsof dat nog niet vervelend genoeg was, namen de bezoekers na iets meer dan een half uur spelen zelfs brutaal de leiding. En opnieuw ging aan die treffer een omschakelmoment vooraf. Bij Bon Boys stond het achterin niet goed en de rappe aanvallers van EMMS profiteerden daar gretig van: 1-2. Door die onverwachte meevaller beten de bezoekers uit Slagharen zich in de wedstrijd vast. En dan weet je als aanvallende ploeg dat het lastig gaat worden.
Zo moest Bon Boys opeens reparatiewerkzaamheden verrichten. Nog voor rust kreeg de ploeg al voldoende kansen op de gelijkmaker, maar het bleef na 45 minuten bij 1-2.
Dat leidde tot een gedurfde koerswijziging, want vanaf de eerste minuut in de tweede helft speelde Bon Boys met drie verdedigers. Het signaal was duidelijk: alles of niks. Het werd alles, en daarmee werd het lef beloond.
Bon Boys drukte EMMS ver terug en het wachten was op de goals. Die vielen uiteindelijk pas diep in de tweede helft. De 2-2 was een fraaie schuiver van Tom Wijlens, die daarmee voor de tweede keer op rij succesvol was. De 3-2 van Eli van Paridon was een juweeltje. Hij joeg de bal – nadat Just Leferink hem vrijspeelde – met zijn linker in het doel.
De thuisploeg verzuimde daarna om de klus definitief te klaren en dan weet je dat er op het eind nog een slotoffensief van de gasten komt. Echt dreigend werd het niet, maar het laatste fluitsignaal werd wel met opluchting begroet door Bon Boys.
Daarmee werd ook de derde thuiswedstrijd gewonnen door het elftal. Moeizamer dan verwacht misschien, maar uiteindelijk telde alleen de winst. En die werd in de bomvolle kantine op gepaste wijze gevierd.
