Speelstersprofiel: Als voetbalster kennen ze me als Sandra Winkelhuis. Sinds 1990 ga ik door het leven als Sandra Peters-Winkelhuis. Ik ben geboren op 10 augustus 1966 en ik ben mijn voetbalcarrière in 1978 begonnen bij Juliana ’32 in Hengelo. Daar speelde ik meestal in de voorhoede links-of rechtsbuiten.
In 1981 kwam ik als 15-jarige bij de Twentse selectie. Daar vonden ze mij het meest geschikt als linksback.
Op 1 augustus 1984 maakte ik de overstap naar Reutum. Ook daar speelde ik als linksbuiten. In 1990 speelde ik nog steeds bij Reutum. Heb zelfs nog op goal gestaan. M.a.w. ik was, zoals ze zeggen, “breed inzetbaar”.
Wanneer en waarom ben je gestopt?
Ik ben noodgedwongen gestopt op 12 januari 1993. Die datum herinner ik mij helaas nog veel te goed. Dat kwam doordat we niet meer voldoende speelsters hadden door een tweetal zwangerschappen en een aantal ernstige blessures. Reutum kon toen niet anders dan besluiten om zich na 22 jaar dames voetbal terug te trekken uit de competitie, terwijl we eigenlijk nog 10 wedstrijden moesten spelen.
Wie was als speelster jouw voorbeeld?
Ik had niet echt een speelster als voorbeeld.
Had jij een specialiteit als speelster?
Bij de Twentse selectie kwam ik als back vaak mee op, aangezien ik ook vaak in de voorhoede had gespeeld bij Juliana en Reutum. Daar kon ik dus mooi mijn voordeel mee doen.
Waar ben je het meest trots op?
Het meest trots ben ik dat ik op mijn 15de werd geselecteerd voor de Twentse selectie. Toen voetbalde ik nog maar drie jaar. En ik ben ook trots op de medaille die ik behaalde met de Twentse selectie toen we tweede werden van Nederland in 1987. En ik ben ook wel trots dat ik werd gevraagd door Reutum om daar te komen voetballen.
Ben je ooit benaderd door een BVO of een andere club?
Toen ik voetbalde bestond er nog geen BVO. Ik werd wel gevraagd of ik bij Reutum wilde voetballen. Dat vond ik al een hele eer. Zij speelden toen al in de hoofdklasse, toen het hoogste niveau. Ik heb toen de overstap gemaakt van Juliana ’32 naar Reutum. Dat kon toen omdat ik vanuit Hengelo met een teamgenoot mee kon rijden die ook bij Reutum voetbalde. Ik had toen nog geen rijbewijs en mijn vader wilde niet 3x in de week naar Reutum brengen
wat wel te begrijpen was. Toen ik naar Borne verhuisde had ik wederom het geluk dat er een teamgenoot van Reutum in Borne woonde en we dus mooi samen konden reizen.
Heb je alles eruit gehaald als voetbalster?
Ja, ik heb als voetbalster er alles uitgehaald. Ook na twee knieoperaties heb ik gekeken wat ik nog wel kon. Dat was ook de reden voor de keuze om op goal te gaan staan. Het spelletje was te leuk om te stoppen.
Wie was jouw lastigste tegenstandster?
Ik kan mij zo niet een lastige tegenstander bedenken. Wel de derby tussen Reutum en UD Weerselo, die was altijd heel speciaal.
Wat is je mooiste herinnering?
Die medaille, toen ik tweede van Nederland werd met de Twentse selectie in 1987, is toch wel een hele mooie herinnering die ik koester. Maar ook aan de tijd dat ik als 12-jarig meisje meevoetbalde met de jongens bij Juliana ’32 bewaar ik mooie herinneringen. Dat ze riepen: “Daar doet een meisje mee!” Dat was toen zeker niet normaal en er werd negatief op gereageerd. Het werd in die tijd dan ook zeker niet geaccepteerd. Als ik dan een doelpunt of een mooie actie maakte dan viel menigeen de mond open van verbazing. Zo snoerde ik die negatievelingen dan mooi de mond. Dat vond ik prachtig.
Wat doe je nu en wat zijn je ambities/wensen?
Ik heb niet meer zoveel ambities en wensen. Ik wil nog wel zolang mogelijk sporten , het liefst in competitieverband, zodat ik “over mijn grens” kan gaan, dat vind ik leuk want ik ben wel een competitief persoon. Sinds ik met voetballen ben gestopt, ben ik fanatiek gaan badmintonnen, in competitieverband dus. Dat is een mooi alternatief voor de voetbal, maar dat blijft natuurlijk wel mijn eerste liefde. Een enkele keer heb ik nog wel eens een wedstrijd gespeeld voor een speciale gelegenheid op een half veld. Geweldig om te doen, het spelletje verleer je niet en de passie blijft.
Welke speelster mag in deze column niet ontbreken en waarom niet?
Ik denk dat Marleen Wissink, keepster van UD Weerselo, niet mag ontbreken in deze column aangezien zij toch als tweede Twentse speelster het Nederlands elftal heeft gehaald. Jeanette Maathuis van UD ging haar voor. De meiden uit het oosten werden ook toen al vaak vergeten. Marleen heeft veel mooie toernooien meegemaakt in het buitenland. Toen was voetbal nog een hobby en werkte je vaak full time. Zij was volgens mij ook de eerste speelster die naar Duitsland ging om te voetballen. Dat was in die tijd heel bijzonder.
Mooiste herinnering aan een trainer?
Eigenlijk kan ik wel zeggen dat al mijn trainers vol passie en enthousiasme te werk gingen. Zij legden hun hele ziel en zaligheid in hun werk. Het was in die tijd nogal wat om als trainer met dames te gaan werken.
Had jij een ritueel voor de wedstrijd en/of een bijnaam?
Ik had geen ritueel voor de wedstrijd en ik had ook geen bijnaam.
Wat was je mooiste sportpark?
Met Reutum uit spelen bij NEC Nijmegen maakte wel indruk op mij. Vanaf de parkeerplaats liep je via een lange bomenrij door het park richting stadion. We speelden altijd wel op een bijveld maar de entree en het stadion maakte toen wel indruk. Dat was wel een “wauw”factor voor mij.
Wat was je mooiste goal?
Ik heb best wel veel gescoord in mijn voetbalcarrière, maar ik kan mij zo geen mooie herinneren. Ik was wel van de afstandsschoten. Ik had een hard schot in de benen zeg maar. Daar scoorde ik vaak mee.
Waar moet een goede buitenspeler in jouw ogen aan voldoen?
Ik vind dat een goed buitenspeelster snelheid moet hebben en zeker oog moet hebben voor medespeelsters die er misschien beter voor staan. Daarnaast is een goede traptechniek ook wenselijk om een goede voorzet “voor de pot”te geven.
Wat is het grootste verschil tussen het vrouwenvoetbal in jouw tijd en de huidige generatie?
Het grootste verschil tussen het vrouwenvoetbal in mijn tijd en de huidige generatie is wel het feit dat het nu veel meer geaccepteerd is dat meisjes, vrouwen nu voetballen. Er zijn nu veel meer clubs en teams. De professionalisering is nu veel beter dan in mijn tijd maar het zal waarschijnlijk nooit gelijkwaardig als de mannen worden. Toen ik twee knieoperaties in 1983 en 1985 moest ondergaan, liet de orthopeed nog wel even duidelijk weten hoe hij over vrouwenvoetbal dacht. “Voetbal is toch niks voor meiden.” In mijn tijd was het ook nog wel eens een gedoe om op een hoofdveld te mogen voetballen. Dat was niet altijd wenselijk want de vrouwen zouden het veld kapottrappen werd er gezegd. Belachelijk natuurlijk.
Hoe heb je de opmars van het vrouwenvoetbal beleefd?
De opmars van het vrouwenvoetbal verloopt eigenlijk wel langzaam, maar het gaat toch in kleine stapjes vooruit. Zo gaat er nu veel meer media-aandacht uit naar het vrouwenvoetbal. Eindelijk is het nu te zien op tv bij de NOS en ESPN en een EK werd ook al eens in Nederland georganiseerd. Mooi voor al die meiden die nu op jonge leeftijd beginnen met voetballen. Zij hebben nu alle mogelijkheden om zich te ontwikkelen en zich op te werken naar een hoger niveau, omdat ze nu bij een betaalde club kunnen spelen en je zelfs een contract in het
buitenland kunt krijgen als je heel goed bent, denk aan Jill Roord. Dat zijn toch mooie ontwikkelingen.
Zien we jou misschien nog terug in een functie binnen het vrouwenvoetbal?
Ik ambieer geen functie binnen het vrouwenvoetbal.
Wat is jouw advies aan de talenten van nu?
Mijn advies aan de talenten van nu is: “Speel het spelletje met passie en fanatisme en houd ook veel plezier in het voetbal. Haal alles eruit wat erin zit!”.
Moet de VAR ook zijn intrede maken in het vrouwenvoetbal?
Ja, als je het gelijk wilt trekken met de mannen, dan moet je ook de VAR bij de vrouwen toelaten. Het kan van cruciaal belang zijn om zo ook bij de vrouwen competitievervalsing tegen te gaan.
Heb je ergens spijt van?
Nee, ik heb nergens spijt van. Ik zou het zo weer opnieuw doen. Het was een prachtige tijd, zowel bij Juliana ’32, Reutum als bij de Twentse selectie, die ik niet had willen missen.
Wil je nog iets kwijt?
Ik heb nog twee leuke anekdotes. In mijn verkeringstijd heb ik een beslissing genomen die wel aangeeft hoe fanatiek en hoe gek je moet zijn van voetbal. Mijn vriend had de pezen van zijn hand doorgesneden en hij zou geopereerd worden in het ziekenhuis. Ik zei tegen hem dat ik niet mee kon want ik moest voetballen met Reutum.
In 1988 waren vrienden van mij naar Zeist afgereisd om mij daar aan te moedigen met de Twentse selectie. Ze hadden goed bekeken hoe wij onze warming up hadden gedaan, namelijk gezamenlijk. Dat hadden ze nog nooit eerder gezien. Dat moeten wij ook doen zeiden ze, dat maakt wel indruk op de tegenstander. De volgende dag brachten ze dat in de praktijk voor aanvang van hun wedstrijd. Het had geen effect want ze werden dik ingemaakt.
?
