“Een hechte club met veel ambitie. Er zijn zoveel mooie herinneringen dat ze bijna niet op te noemen zijn.” Dat zijn de woorden van Mirjam Boerrigter, Daphne Berends-van Wijnen en Ellen Bekman-Droste. Drie Tubbergse basketbalsters in hart en nieren die zeker 25 jaar voor Jolly Jumpers gespeeld hebben. Mirjam en Daphne hebben beiden op nationaal niveau gebasketbald en Ellen was jarenlang aanvoerster van Dames 1. In dit artikel blikken de sportvrouwen terug op hun tijd bij Jolly Jumpers.
Wat is jullie allermooiste herinnering?
Mirjam: “Dat was voor mij mijn laatste jaar als basketbalster bij Jolly Jumpers. Toen zijn we voor het eerst in de geschiedenis van de club kampioen geworden in de eredivisie.” Daphne voegt hieraan toe: “Tubbergen is waar je roots liggen, dan is er niks mooiers dan hier kampioen worden.” Ellen wijst op een ander moment, namelijk het kampioenschap tegelijk met het eerste herenteam. “Als aanvoerster mocht ik het netje afknippen en het feest ging door tot diep in de nacht.” Ook wijst ze op het kampioenschap tegelijk met de junioren. “Vooral de route door het dorp op de platte wagen kan ik me nog heel goed herinneren.”
Hoe zou je Jolly Jumpers als club omschrijven aan mensen van buitenaf?
“De club voelde als een grote familie, maar dat heb je natuurlijk snel in een dorp. Ook hadden we altijd goede trainers, die veel aandacht hadden voor techniek. Dat is naar mijn idee ook één van de redenen waarom wij zoveel spelers leverden aan het Nederlands team,” reageert Mirjam. Volgens de dames had iedereen alles over voor de club. “Het was een hechte club met veel ambitie, we gingen altijd voor het maximale,” aldus Ellen en Daphne.
Wat typeert de spelers van Jolly Jumpers?
Ellen: “Ik vind dat onze spelers een echte Twentse mentaliteit hebben. Heel hard werken en niet zeuren, maar gewoon doorgaan. Dat is hoe ik onze spelers zou beschrijven.” Daphne en Mirjam reageren: “Iedereen gaat ervoor. Zit je in een team, dan kom je op tijd op de training en dan doe je je best. Ook werd er veel nadruk gelegd op het perfectioneren van je techniek. Je zag niemand die een slordige lay-up maakte en iedereen leerde hetzelfde schot aan.”
Heb je enkele levenslessen kunnen trekken uit de sport?
Mirjam wijst op haar tijd in het Nederlands team: “Bij het Nederlands team heb ik geleerd om mezelf te bewijzen. Ook heb ik een bredere kijk op de wereld gekregen, omdat wij hier regelmatig heen zijn geweest voor toernooien of voor de Europese Kampioenschappen.” Daphne reageert: “Op het begin was ik nog hartstikke bleu, als je dan de wijde wereld in trekt is dat op het begin even wennen, maar het komt vanzelf goed.” Verder komt de universele mening van de drie vrouwen sterk naar voren, de ervaring hoe het is om als team ergens voor te gaan is er een die je niet wil missen.
Lees hier gratis:
Jubileummagazine Jolly Jumpers 50 jaar
