“Wat gaan we doen Joost?” Het is 1998 en in de werkkamer van één van Tubbergens grootste ondernemers kijkt vader Jan Perik zijn jongste zoon van 18 vragend aan. We hebben vader en zoon Perik zojuist het hoofdsponsorschap voor 3 jaar bij Jolly Jumpers voorgelegd. Eén voorstel betreft een 3-jarige overeenkomst met een jaarlijks gelijkblijvend bedrag, met als sportieve doelstelling te eindigen bij de top vier. Het tweede voorstel voorziet in een jaarlijks oplopende sponsorbijdrage, waarbij we in 2000 bij de beste vier eindigen, in 2001 de beker winnen en in 2002 de landstitel. Geen kleinigheid. Je weet nooit of het ook uitkomt, maar je moet nu eenmaal een verbinding leggen tussen de investering en de sportieve doelstelling die je daarvan verwacht.
Jan weet allang welk contract hij wil tekenen. Het bloed van deze ondernemer kruipt immers waar het niet gaan kan. Maar hij grijpt het moment aan om te peilen of zijn zoon uit hetzelfde hout gesneden is. “Ja, die natuurlijk”, roept Joost uit en wijst naar het voor ons gedroomde scenario. “Dat is goed.” zegt Jan. Ik voel vlinders en hoor Jan zeggen: “En maak ook even een afspraak met Jan Loeters. Ik doe al mijn bankzaken bij de Rabobank. Die kunnen mooi meedoen als subsponsor.” Als een week later ook de Rabobank instapt en we in de slipstream van Jan Perik zes stersponsoren voor een eveneens substantieel bedrag weten te strikken, beschikt de net opgerichte Stichting Topbasketbal Twente Tubbergen ineens over een budget om met “Perik Jumpers” een gooi te doen naar de landstitel. Het is het begin van een fantastische periode.
Het team dat genoemde doelstellingen moet gaan halen, bestaat o.a. uit de Tubbergse coryfeeën Daphne Berends (meer dan 100 interlands en terugkerend uit de bundesliga), de ongrijpbare Mirjam Boerrigter (die kon alles, driven, schieten èn verdedigen) maar ook aanstormende talenten als Annemieke van der Goot, Lotte Hulshof, Saskia Pierweijer en vaste krachten als Annelies Bussink en Miranda Blokhorst. Met de beschikbare sponsorgelden van Jan en Jan (ik wil beslist Jan Hulshof niet onvermeld laten, die man heeft ook gru-we-lijk veel betekent voor Jolly Jumpers), werd het mogelijk Amerikaanse versterking aan te trekken. Andere clubs deden dat al, nu konden ook wij wedijveren om een podiumplek. In het eerste jaar kwamen, op voordracht van René Spandauw, USA-basketbalkenner bij uitstek, Petra Olsen en Mary Klima over uit de VS. Het werd onze eerste kennismaking met Amerikaanse speelsters. Olsen was een fenomenale schutter die van ver voor de driepuntslijn (maar dan ook van heeeeeel veer) af kon drukken. Bommen schoot ze. Klima was erg goed onder het bord, maar vertrok na 6 weken al weer. Klasbak, maar kon niet aarden. Tja, dat gebeurt. We werden 4e dat eerste jaar onder de stichting, nadat in Groningen een schot van Annelies vlak voor het einde nèt van de ring stuiterde en we uitgeschakeld werden in de halve finale play offs.
Maar Tubbergen was gegrepen door het sportieve succes van Perik Jumpers en meer sterponsoren stroomden in. Het budget steeg en er werd unaniem besloten een deel van de stichtingsinkomsten terug te laten vloeien naar de clubkas, zodat er meer en beter getraind kon worden met de jeugd. En wat werd daar vakwerk afgeleverd, in die jeugdopleiding. Zomaar wat namen van trainer/coaches (op het gevaar af dat ik mensen vergeet, waarvoor alvast excuus): Edwin Droste, Hilde Scholten, Yvonne Lansink-Rotgerink, Huub Frons, Rob Steenberg, Harold Langereis. Jeugdtrainers die er voor zorgden dat onze aanwas jaarlijks hoge ogen gooiden op de Nederlandse kampioenschappen. De nationale titels regen zich aaneen. Niet alleen bij de meisjes, maar ook aan de jongenskant, waar Rob Steenberg met de jongens mini’s 2e van Nederland werd. Het was ongekend hoe de jeugd uit een Tubbergs dorp zich jaarlijks wist te meten met tegenstanders uit Eindhoven, Groningen en het westen van het land.
En denk niet dat deze jeugdteams alleen op pad gingen hè? Jan Perik regelde een bus naar Amsterdam en een uur voor het begin van de finales kwam de “enclave Tubbergen” de sporthal binnen om de tribunes te veroveren met Perik Jumpers-vlaggetjes, spandoeken en luidruchtig gezang. Het “Goa stoan a’j veur Tubbig bint” werd steevast in de slotminuten ingezet als duidelijk werd dat er wéér een nationale titel voor een jeugdteam binnen handbereik was. Warme herinneringen zijn dat.
De prestaties van het eerste damesteam volgden eveneens een succesvolle route. Was het toeval of toch de voorzienigheid dat Perik Jumpers in 2001 (zoals het sponsorplan beschreef), de nationale beker won? En in 2002 de felbegeerde landstitel? De landstitel. In mijn hoofd ligt wedstrijd vier in een best of five-serie, nog vers in het geheugen. Perik Jumpers was de finales gestart met een 0-2 achterstand en het kampioenschap van Nederland was ver weg. Nadat in Tubbergen de achterstand teruggebracht werd tot 1-2, moest er in Amsterdam gewonnen worden van BV Lely om in wedstrijd 5 in Tubbergen de klus te klaren. Het werd een bloedstollende vierde finalewedstrijd in de hoofdstad, waar Perik Jumpers vlak voor einde wedstrijd 1 punt achter stond. Nog 34 seconden op de klok met balbezit. In die tijd mocht een aanval 30 seconden duren, binnen die tijd moest er een doelpoging ondernomen worden. Daphne Berends zet de aanval op waarbij de Jumpers wachten tot de laatste 5 seconden van de aanval zodat Lely weinig meer terug kan doen in de resterende speeltijd. Het plan was Daphne te laten scoren met een schot in de dying seconds van de aanval. Zij wilde die verantwoordelijkheid ook. Zag er naar uit de “winnende” te maken. Dat kon ze. Als geen ander.
Maar het liep anders. Lely kende onze kaarten en de Amerikaanse Sarah Judd verdedigde Daphne als een bezetene. Met nog twee seconden op de schotklok passt Daphne de bal met veel moeite naar Brandi Green, onze sierlijke Amerikaanse center. Zij moet het alsnog doen. In twee tellen. Green ontvangt de bal en vertrouwt op haar handelsmerk; het turn around – fade away jumpshot. Ze zet de actie in en terwijl ze de bal nawuift richting basket, klinkt de zoemer voor het einde van de aanval. Op de tribunes valt iedereen stil, in afwachting of de bal raak valt. Dit is het allesbeslissende moment van de wedstrijd. Het schot is perfect uitgevoerd… het effect vernietigend. Ringloos glijdt de bal door het netje van Lely. Enclave Tubbergen ontploft werkelijk van vreugde. Green is op de grond gevallen en kijkt onverstoord om zich heen. Just another day at the office, lijkt haar gezicht te zeggen. De resterende vier seconden zijn te kort voor Lely en Perik Jumpers wint met 52-53 wedstrijd 4 in Amsterdam. 2-2! Vier dagen later blijkt Lely te aangeslagen om nog voor de ommekeer te zorgen. Perik Jumpers pakt voor de camera’s van NOS Studio Sport in een volgestouwde Verdegaalhal met 3-2 de eerste (en tot op heden enige) landstitel in haar geschiedenis. Episch.
Er volgden in de jaren daarna meerdere trips naar Amerika waar Perik Jumpers zich op uitnodiging van Nels Hawkinson (Basketball Travellers) mocht meten met de elite van Amerika. Zomaar wat namen: North Carolina, Texas Tech, Penn State, allemaal Top division One-universiteiten waar onze “preseason games” bezocht werden door, let op(!) tot wel 10.000 toeschouwers! Een droom. Annelies stond tegenover Stacey Stephens, een tank van een center met kolenschoppen van handen. Een WNBA-draft. Een beest. Bij North Carolina (NC) speelden we in het stadion waar Michael Jordan groot werd. Leuk detail: bij NC werd tijdens de wedstrijd chips verkocht in de lichtblauwe kleur van de thuisclub. Je eigen kleur chips! Pfff. Wegen werden afgezet, zodat wij door konden rijden. Geweldige basketballentourages verwelkomden ons. Het was een on-ge-lofelijke belevenis.
Nadat Eurosped (weer een Jan als hoofdsponsor met Jan Rödel) een aantal jaren het stokje overnam van Perik, kwam er uiteindelijk een eind aan de stichting en het topbasketbal in Tubbergen. De succesvolle periode bracht een landstitel, drie bekerwinsten en vele top drie-noteringen. Onvoorstelbaar waartoe deze prachtige basketballclub en al die vrijwilligers die hun steentje bijdroegen, in staat bleken. Een geweldige periode die nimmer uit het basketbalhart zal verdwijnen.
Lees hier gratis:
Jubileummagazine Jolly Jumpers 50 jaar
