Na tien jaar stopt Frank van den Noort als trainer van WVC volley dames. Een simpele zin, maar was de keuze ook zo simpel Frank?
Klopt. Het is uiteraard een keuze die je niet van de een op de andere dag maakt. Maar uiteindelijk was hij niet moeilijk. De belangrijkste reden voor mij om door te gaan is: “Zie ik nog genoeg doorgroeimogelijkheden onder dezelfde omstandigheden, of onder omstandigheden die om welke reden dan ook niet uitgebreid kunnen worden”? Deze vraag heb ik voor mezelf met “nee” beantwoord. Dan wordt het na 10 jaar tijd voor iets anders.
Tien jaar is een hele tijd. Nooit eerder gedacht ik stop er mee?
Nee. Eigenlijk niet. Ook ik had uiteraard nooit gedacht 10 jaar bij deze club te werken. Echter, wanneer je zoveel successen behaalt, groei je steeds meer naar elkaar toe. Verder is het niveau van speelsters / denken van bestuursleden / organisatie van de club etc. veranderd. Alles is proberen mee te groeien door de jaren heen. Mede hierdoor heb ik niet eerder de keuze gemaakt om te stoppen.
Hoe was de reactie binnen de selectie en het bestuur?
De selectie en het bestuur zijn er goed mee omgegaan. Natuurlijk is het voor een aantal speelsters anders dan anderen. Met een aantal heb ik al 10 jaar gewerkt. Een aantal korter. Ook het bestuur respecteerde mijn keuze.
Maar vertel eerst eens wie Frank van den Noort is.
Ik ben inmiddels 30 jaar en woonachtig in Rijssen. Getrouwd met Leonie en inmiddels vader van een super lief zoontje. Daarnaast ben ik werkzaam als gymdocent in het voortgezet onderwijs in Harderwijk.
Wat trof jij tien jaar geleden in Wierden aan?
Een groep hele jonge enthousiaste meiden met potentie. Ik heb ze zien volleyballen, zonder dat ze het zelf wisten toen ze een wedstrijd aan het spelen waren in Nijverdal. Na deze avond had ik het gevoel dat ik met dit team stappen kon gaan maken. Ik ben begonnen met dit team toen ze nog in de jeugdcompetitie uit kwamen.
Alleen maar hobby volleybalsters, maar ook al talenten in de dop?
Absoluut alleen maar hobby volleybalsters. Maar zeker ook meiden waarvan ik het vermoeden had dat er veel meer uit te halen was dan wat er op dat moment gebeurde. En daar zaten zeker meiden bij die je als “talent” had mogen beschouwen.
Was er toen een soort technische staf, want zij hebben ook heren?
Er was binnen de club een TC (technische commissie). Althans, ik denk dat je dit bedoelt. In overleg met hen, ben ik ook tot overeenstemming gekomen. Er was weldegelijk een herenlijn binnen de club. Die is er overigens nog steeds.
Waar lag toen de meeste nadruk, bij de heren of de dames?
In die fase, werden er nog geen bewuste “keuzes” gemaakt voor een heren- of dameslijn. Eigenlijk is dat op dit moment nog steeds niet zo. Natuurlijk wordt er goed meegedacht als ik iets aandraag ter verbetering van team / club en of niveau. Maar een vereniging blijft een vereniging wanneer er ook naar andere teams wordt gekeken.
Zelf geholpen om een bepaalde structuur aan te brengen in de vereniging en dan bedoel ik met name de doorstroming naar boven?
Ja, dat heb ik. Wanneer je stappen zet dan groei je door naar een hoger niveau en krijg je vroeg of laat te maken met kampioenschappen en/of promoties. Nu zijn er dat in de laatste jaren een flink aantal geweest. Om precies te zijn:
Kampioenschap 2e klasse, Kampioenschap 1e klasse, Kampioenschap promotieklasse, Kampioenschap 3e divisie, Bekerkampioen regionaal, Kampioenschap 2e divisie en nu uitkomend voor het 2e jaar in landelijke 1e divisie.
Hierdoor raak je met elkaar in gesprek. Bestuur, TC, Trainers, Kader. De lijn naar boven inzetten is moeilijk genoeg, maar deze vast houden over een langere termijn vraagt ook meer van de club. Investeren in jeugd etc. Dit is een van de zaken waarop er nog steeds stappen kunnen worden gemaakt.
En dan begin je. Direct al doelen gezet, of was het op z’n Twents “kiek’n wat wordt”?
Nee. Harde doelstellingen (qua ranglijst) hebben we in de eerste 8 jaar eigenlijk nooit uitgesproken. We hadden 1 doel – en dat was proberen om alle wedstrijden, stuk voor stuk te winnen. Hard trainen op de trainingen is hier een directe oorzaak van geweest.
Veel ups en downs meegemaakt?
Veel ups kan je wel stellen. Dat heb je al kunnen lezen. Waanzinnige periodes doorgemaakt waarbij de meiden iets neer hebben gezet wat niet vaak voorkomt in Nederland. Maar dat besef zal vast pas komen wanneer ze uit het team stappen, of zijn gestopt met spelen.
En ja, natuurlijk zijn er ook bij ons team zaken voorgevallen. Moet je die benadrukken als een “down”? Nee, ik denk het niet. Soms zijn het persoonlijke dingen die speelsters met zich meebrengen. Het is juist dan belangrijk om te blijven communiceren met elkaar als groep. Maar zeker ook als speelsters onderling.
Wat ben je voor een trainer. Technisch/tactisch?
Dat zou je eigenlijk de dames moeten vragen. Door de jaren heen, en de trainers die ik zelf heb gehad heb ik al behoorlijk wat bagage denk ik. Denk dat ik beide zaken behoorlijk beheers. Al kan altijd alles beter! Uitgeleerd ben je nooit.
Was WVC Volley jouw eerste klus als trainer?
Nee. Ik ben begonnen bij Rivo met een jeugdteam, later Dames 2 van Rivo. Vervolgens heb ik bij Heeten Sportief 2 jaar trainingen verzorgd. Hierna heb ik de overstap gemaakt naar WVC Volley.
Zelf ook gevolleybald of aan andere sporten gedaan?
Ik ben afgelopen seizoen zelf gestopt met volleyballen vanwege knieproblemen. Daarvoor met Rivo de hele opmars meegemaakt richting de Eredivisie. Een jaar bij SSS Barneveld gespeeld in de Eredivisie om vervolgens af te sluiten met 2 jaar volleybal in Hengelo bij Webton.
Successen van Oranje, weliswaar geen Tokyo, merk je dat met aanwas van nieuwe leden?
Aanwas van nieuwe leden is gelukkig weer positief. Zeker bij de jongenslijn lopen er mede door toedoen van de bond weer verschillende projecten die de aanwas van jongens weer moet vergroten. Meiden/ dames teams zijn er veelal voldoende. Zeker in Twente. Maar bij de mannen houdt het niet over. Het niveau speelt hier zeker een rol in. Deze daalt flink de afgelopen jaren.
Hoe kijk jij in zijn algemeenheid tegen deze, soms tegenvallende, successen aan?
Het is iets van vraag en aanbod. Als je kijkt wat er bij de mannen gebeurt.. Hier zitten gewoon maar heel weinig jongens bij echte grote topclubs. Dit zie je terug in het nationale team. Natuurlijk zijn het stuk voor stuk geweldige spelers, echter wanneer je vergelijkt met de landen waar ze het tegen af leggen, zie je hierin een groot verschil. Kijk naar Frankrijk, Polen, Servie, Italië. Veel grote namen die belangrijke spelers zijn in de meest grote competities van Europa.
Wat ga je nu doen. Een sabbatical jaar als trainer inlassen?
Dat zou heel goed kunnen. Ik wacht op dit moment de clubs af die mogelijk interesse tonen. Ik heb zelf een aantal verenigingen / teams in gedachten. Zitten deze erbij, dan zal ik het gesprek aan gaan.
Blijf je nog op een andere manier betrokken bij WVC?
In principe niet. Dit is praktisch niet haalbaar. Ik heb een volledige baan als gymdocent. Hier zit nog flink wat reistijd bij vanwege de afstand Rijssen – Harderwijk. Wanneer ik actief als trainer ergens aan de slag ga waar ik ook weer 3 of 4 dagen per week mee aan de slag ben, dan heb ik geen tijd meer over.
Sport, en ook volleybal, valt en staat volgens mij met twee dingen en dat is de sponsoring maar ook de publiciteit. Hoe kijk jij tegen dit laatste aan en hoe voelt het sporter van de week te zijn?
Dat dit 2 belangrijke pijlers zijn staat als een paal boven water. Publiciteit voor met name de meiden die wekelijks wat proberen neer te zetten voor al het publiek dat op de tribune plaats neemt is fantastisch. Ze willen graag voor veel publiek spelen. Dus hoe meer publiciteit, hoe beter denk ik. Ook hierdoor trek je als club weer extra leden.
Natuurlijk is het een eer gevraagd te zijn als sporter van de week. Dank hiervoor. En veel succes in de toekomst!
Foto’s: Jan van den Noort
