De stemming in de kleedkamer was die van een nederlaag. Weinig woorden, gebogen hoofden, diepe teleurstelling. Bon Boys hervatte de competitie met een gelijkspel tegen Columbia (0-0) en dat voelde aan als een verliesbeurt. De deceptie zat m onder meer in het feit dat Columbia in de laatste tien minuten nog maar met 9 man op het veld stond na twee rode kaarten. De eerste kaart viel een minuut of tien daarvoor. Bon Boys beukte in die slotfase op het doel, kreeg ook enkele opgelegde kansen, maar de uitstekende doelman van de bezoekers gaf geen krimp.
Zo was het, en bleef het 0-0 in de eerste wedstrijd na de winterstop. En dat terwijl de ploeg van Berthil ter Avest in de twee voorgaande duels tegen de eersteklassers Rigtersbleek en Winterswijk maar liefst acht keer wist te scoren. Zo zie je maar, dat oefenduels geen garanties vormen. Hoewel het laatste deel van het duel bleef hangen, verloor Bon Boys de twee punten misschien juist wel in de eerste helft. In die fase was Bon Boys te slordig in balbezit om het verschil al te maken. De harde wind speelde daar ook zeker een rol in. Youri Gersmann en Niels Rupert waren nog wel dichtbij de openingstreffer, maar de twee linkspoten kwamen net niet goed uit.
Tegen een ploeg als Columbia is het eigenlijk een must om op voorsprong te komen. De Apeldoorners, die Bon Boys tot de dusverre de enige nederlaag toebrachten, hebben een ploeg, die zich vastbijt in een tegenstander en een wedstrijd. Zo lang het gelijk is blijven ze in een wedstrijd hangen. Dat levert vaak fysieke duels op en veel lange ballen, en dat wilde de thuisploeg juist vermijden. Na rust was het een en al eenrichtingsverkeer.
Bon Boys nam de regie stevig in handen, en viel voortdurend aan. Columbia hanteerde al snel de overlevingsstrategie en componeerde nauwelijks een aanval meer. De verdediging van Bon Boys stond goed zondagmiddag. De bezoekers kregen voor de pauze een halve kans, en kwamen na rust zelfs helemaal niet meer in de buurt van het doel. In 90 minuten kreeg Columbia ook geen hoekschop. Dat zegt wel iets over de verhoudingen, maar ondanks het overwicht was Bon Boys op deze dag net niet goed genoeg om de muur te slopen.
Met 11 tegen 10 was de omsingeling daar, met 11 tegen 9 was de ploeg heel dichtbij de verlossende treffer. Er werd aanvallend gewisseld, maar het mocht niet baten. Dit was zo’n dag waarop geen goal zou vallen. En dus werd er voor de vierde keer op rij niet gewonnen van Columbia. Soms heb je in een competitie tegenstanders waartegen het lastig spelen is. Omdat koploper Achilles’12 de avond ervoor met 5-4 onderuit ging bij stadgenoot ATC’65 kwam Bon Boys zowaar een puntje dichterbij. Maar dat besef daalde meteen na afloop nog niet in. In de kleedkamer heerste vooral het gevoel dat er twee punten waren blijven liggen.
Foto’s: Bon Boys
